Polska pisarka, tłumaczka i działaczka społeczna rosyjskiego pochodzenia.
Urodziła się w rodzinie carskiego generała i profesora Wojskowej Akademii Prawnej, którego ród wywodził się od kniazia Iwana Rurykowicza .
W czwartym roku życia powróciła z rodzicami do Petersburga, gdzie w 1914 r. ukończyła Instytut Smolny . Po wybuchu I wojny światowej Drucki, jego córka i dwaj synowie przeprowadzili się do Moskwy. Nadzieja zdała egzamin na medycynę, ale studiów nie rozpoczęła i została sanitariuszką Czerwonego Krzyża. W czasie wojny, pracując w pociągu sanitarnym, poznała przyszłego męża Maurycego (ślub wzięli w listopadzie 1917 w Moskwie). W sierpniu 1918 przyjechała wraz z mężem do majątku Augustówek.
W wolnej Polsce, w której szybko opanowała język polski i poświęciła się twórczości literackiej, działała społecznie. Założyła Towarzystwa Przyjaciół Literatury i Sztuki im. Elizy Orzeszkowej w Grodnie (przez 12 lat była prezeską). Na jej zaproszenie przyjeżdżali do Augustówka m.in. Dąbrowska, Tuwim, Kaden-Bandrowski, Parandowski, Witkacy. Zofia Nałkowska sportretowała ją w Dziennikach, a jej męża uczyniła prototypem postaci Zenona Ziembiewicza w Granicy.
Wraz z mężem organizowała letniska dla niezamożnej ludności Grodzieńszczyzny w majątku Augustówek. W latach 20. XX w. podjęła pierwsze próby pisarskie. Debiutowała w 1925 roku. Przyjaźniła się m.in. z Zofią Nałkowską, od 1930 należała do PEN-Clubu. Utrzymywała kontakty z białą emigracją rosyjską.
W czasie II wojny światowej znalazła się na terenie Generalnego Gubernatorstwa: w Warszawie, utrzymywała się z lekcji języków obcych, należała do AK, brała udział w powstaniu warszawskim. Po 1945 pozostała w Polsce.
Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.