Małgorzata Włodarska

– Dzię­ku­ję za ten wie­czór – po­wie­dział po­waż­nie, pa­trząc jej głę­bo­ko w oczy.
– To ja dzię­ku­ję – od­po­wie­dzia­ła rów­nie po­waż­nie. – Dzię­ki tobie znowu po­czu­łam się…
– Pięk­na? – wtrą­cił. – Nie­zwy­kła? In­te­re­su­ją­ca?
Pa­trzy­ła na niego przez chwi­lę.
– Tak. Chyba tak.
– Po­win­naś pa­mię­tać, że taka wła­śnie je­steś. Za­wsze. Że nie mu­sisz sobie tego przy­po­mi­nać. To po pro­stu ty.
Znowu za­mil­kła.
– Cóż. Dawno nikt mi tego nie mówił – szep­nę­ła w końcu z opusz­czo­ną głową.
– Nie cho­dzi o to, żeby ktoś mówił. Cho­dzi o to, żebyś ty to wie­dzia­ła.