Naprawdę nazywała się Wiera Zeidenberg. Była polską pisarką pochodzenia żydowskiego, autorką popularnych, wielokrotnie wznawianych utworów dla dzieci, poetką.
Córka warszawskich dentystów Michała Zeidenberga i Balbiny z domu Harkavi. Ukończyła gimnazjum Instytutu Pedagogicznego Wolnej Wszechnicy Polskiej, a następnie studiowała polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Warszawskim.
Debiutowała na łamach pisma „Głos Prawdy” w 1926 roku, publikując potem również m.in. w „Bluszczu”, „Głosie Literackim”, Czynie Młodzieży PCK”, „Dziecku i Matce”, „Płomyku”, „Płomyczku”, „Słonku”. Związana z Kwadrygą.
W 1927 roku przeszła na katolicyzm, przyjmując imię chrzestne Lucyna oraz wyszła za mąż za lewicowego poetę Andrzeja Wolicę (rozwiodła się z nim w 1929 roku). W latach 1930–1939 wydała około dwudziestu tomików z utworami dla dzieci. Okupację niemiecką spędziła w Warszawie, a powstanie warszawskie w okolicach stolicy. Po wojnie zamieszkała w Łodzi, a w 1948 roku wróciła do Warszawy. Była związana ze „Świerszczykiem”, „Płomykiem”, „Płomyczkiem”, „Iskierkami”, Teatrem „Baj” i Polskim Radiem, kontynuując obfitą twórczość literacką dla dzieci.
W okresie stalinowskim pisała również socrealistyczno-propagandowe utwory i zbiory przeznaczone dla najmłodszych, m.in. od poświęconych Warszawie (Warszawska piosenka), Świętu Pracy (Piosenka pierwszomajowa), żołnierzowi Ludowego Wojska Polskiego (Witaj bracie żołnierzu), po gloryfikujące Włodzimierza Lenina (Lenin wśród dzieci) i Józefa Stalina (O wielkim Stalinie).
Laureatka Nagrody Literackiej m.st. Warszawy w 1950 roku za twórczość dla dzieci i tomik wierszy O wielkim Stalinie oraz nagrody Prezesa Rady Ministrów w 1952 roku.
Pośmiertnie została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.