/dced7ac4202d10c73134f707b59eaf56/n/lucjan-zeligowski)
Lucjan Żeligowski – pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego, generał broni Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Syn Gustawa i Władysławy z Traczewskich. Rodzice za udział w powstaniu styczniowym zostali zesłani na Syberię. Był wychowywany przez ciotkę, Katarzynę. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. Od 1912 roku działał w Związku Walki Czynnej w Rosji. Brał udział w tworzeniu Polskiej Brygady Strzelców, był dowódcą 1 pułku Dywizji Strzelców Polskich, który walczył pod Husiatynem. W 1917 roku po reorganizacji Dywizji w 1 Korpus Polski został dowódcą 1 Dywizji Piechoty. Następnie mianowany przez gen. Józefa Hallera dowódcą Wojska Polskiego na Wschodzie, dowodził 4 Dywizją Strzelców Polskich utworzoną na Kubaniu. W Wojsku Polskim był dowódcą 10 Dywizji Piechoty, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. W 1920 roku dowodząc 1 Dywizją Litewsko-Białoruską zajął Wilno i proklamował Litwę Środkową jako samodzielne i niezależne od Polski państwo. Od 27 listopada 1925 roku do 10 maja 1926 roku minister spraw wojskowych w gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego. W sierpniu 1927 roku przeszedł w stan spoczynku. Nie brał udziału w wojnie obronnej w 1939 roku, choć zwrócił się do marszałka Rydza- Śmigłego o powołanie do czynnej służby wojskowej. Przedostał się do Lwowa i ewakuował się przez Rumunię do Francji, a po jej kapitulacji - do Wielkiej Brytanii. Zmarł w trakcie przygotowań do podróży powrotnej do kraju. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Syn Gustawa i Władysławy z Traczewskich. Rodzice za udział w powstaniu styczniowym zostali zesłani na Syberię. Był wychowywany przez ciotkę, Katarzynę. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. Od 1912 roku działał w Związku Walki Czynnej w Rosji. Brał udział w tworzeniu Polskiej Brygady Strzelców, był dowódcą 1 pułku Dywizji Strzelców Polskich, który walczył pod Husiatynem. W 1917 roku po reorganizacji Dywizji w 1 Korpus Polski został dowódcą 1 Dywizji Piechoty. Następnie mianowany przez gen. Józefa Hallera dowódcą Wojska Polskiego na Wschodzie, dowodził 4 Dywizją Strzelców Polskich utworzoną na Kubaniu. W Wojsku Polskim był dowódcą 10 Dywizji Piechoty, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. W 1920 roku dowodząc 1 Dywizją Litewsko-Białoruską zajął Wilno i proklamował Litwę Środkową jako samodzielne i niezależne od Polski państwo. Od 27 listopada 1925 roku do 10 maja 1926 roku minister spraw wojskowych w gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego. W sierpniu 1927 roku przeszedł w stan spoczynku. Nie brał udziału w wojnie obronnej w 1939 roku, choć zwrócił się do marszałka Rydza- Śmigłego o powołanie do czynnej służby wojskowej. Przedostał się do Lwowa i ewakuował się przez Rumunię do Francji, a po jej kapitulacji - do Wielkiej Brytanii. Zmarł w trakcie przygotowań do podróży powrotnej do kraju. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
/48126e06-041e-4218-be49-37cd13ff29ff/n/wojna-w-roku-1920-wspomnienia-i-rozwazania)
