/d7aa0a12800e2b06c03cffabe39fdb94/n/ksawery-piwocki)
Polski historyk sztuki, etnolog, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyrektor Państwowego Muzeum Etnograficznego.
We Lwowie ukończył w 1920 Państwowe Gimnazjum im. Stefana Batorego. Brał udział w walkach o niepodległość i w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. W latach 1921–1923 był słuchaczem na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej, następnie na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza studiował historię sztuki (jako przedmiot główny) i etnografię (jako przedmiot poboczny).
W latach 1927–1929 pracował jako asystent w Muzeum Lubomirskich we Lwowie, w latach 1929–1930 jako pomocnik konserwatora w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie, w latach 1930–1935 był naczelnym konserwatorem zabytków na okręg lubelski, w latach 1935–1938 konserwatorem na woj. wileńskie i nowogródzkie z siedzibą w Wilnie. W 1938 został dyrektorem Miejskiego Muzeum Przemysłu Artystycznego we Lwowie.
We Lwowie ukończył w 1920 Państwowe Gimnazjum im. Stefana Batorego. Brał udział w walkach o niepodległość i w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. W latach 1921–1923 był słuchaczem na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej, następnie na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza studiował historię sztuki (jako przedmiot główny) i etnografię (jako przedmiot poboczny).
W latach 1927–1929 pracował jako asystent w Muzeum Lubomirskich we Lwowie, w latach 1929–1930 jako pomocnik konserwatora w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie, w latach 1930–1935 był naczelnym konserwatorem zabytków na okręg lubelski, w latach 1935–1938 konserwatorem na woj. wileńskie i nowogródzkie z siedzibą w Wilnie. W 1938 został dyrektorem Miejskiego Muzeum Przemysłu Artystycznego we Lwowie.
Po zajęciu Lwowa przez Niemców pracował jako bibliotekarz. Należał do Armii Krajowej, później był żołnierzem I Armii Wojska Polskiego, dochodząc do stopnia porucznika.
Po wojnie w wyniku przymusowych wysiedleń ludności polskiej ze Lwowa osiadł w Warszawie. Podjął pracę na Akademii Sztuk Pięknych jako profesor i kierownik Katedry Nauk Historycznych, a w latach 1946–1957 i 1968–1971 pełnił funkcję prorektora.
Wykładał także historię sztuki na Uniwersytecie Poznańskim (1953–1961) oraz na Uniwersytecie Warszawskim. Był członkiem wielu organizacji naukowych zajmujących się historią sztuki (także międzynarodowych).
Był autorem ponad 200 prac naukowych, w tym kilkunastu książek.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ożenił się z Barbarą z Syniewskich, z którą miał syna Marcina, geologa, i córkę Elżbietę, drugą żoną była Maria Janina Janiów (1917–2019), historyczka sztuki, z którą miał syna Ksawerego, historyka sztuki i malarza.
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
/9ce561f6f3e9ab73223bee5c1918663b/n/geolog-detektywem-na-tropach-ludzi-kultur-i-sztuki)
/f73cf649b8009400e76b118fbf7072d6/n/drewno-w-polskiej-architekturze-i-rzezbie-ludowej)
/946c78bc8b8575f2933d99c05d2a13c4/n/dzieje-sztuki-w-zarysie-od-wiekow-srednich-do-konca-xviii-w)
/164fe11021049f6750ea364347a69335/n/dziwny-swiat-wspolczesnych-prymitywow)
/8d9f3686facc12aa8f1ff9c0c8d98f93/n/historia-akademii-sztuk-pieknych-w-warszawie-1904-1964)
/eb3b70a488086bbcd41adfcfcc568d5a/n/pierwsza-nowoczesna-teoria-sztuki-poglady-aloisa-riegla)
/9a56ede3ac4e10e17e1f413558fe2584/n/tkanina-polska)
/515e2e86f3340ebf7551067369b3d33a/n/sladami-amuletu)
