Jan Karski a właściwie Jan Romuald Kozielewski ukończył prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie oraz Szkołę Podchorążych we Włodzimierzu Wołyńskim. Na początku 1939 r. zaczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
Podczas wojny obronnej 1939 r. zmobilizowany, dostał się do sowieckiej niewoli. Dzięki przebraniu się za szeregowca został przekazany w ręce niemieckie. Uciekł z transportu do stalagu skacząc z jadącego pociągu. Po przedostaniu się do Warszawy zaczął działać w konspiracji.
Kilkakrotnie przenosił, jako kurier korespondencję z okupowanego kraju do władz na emigracji. Pierwszą podróż odbył przez Kraków, Zakopane, Koszyce i Budapeszt i dalej przez Jugosławię i Włochy do Francji na początku 1940 r. W czerwcu 1941 r., podczas kolejnej misji został aresztowany przez Gestapo na terenie Słowacji. Przewieziony do Nowego Sącza na śledztwo został odbity w brawurowej akcji polskiego podziemia.
Pod koniec 1942 r. przewiózł do Londynu raport oraz dokumenty z informacjami o eksterminacji przez Niemców ludności żydowskiej. Karski uzupełnił raporty swoim świadectwem naocznego świadka (miedzy innymi przedostał się wcześniej do getta warszawskiego oraz do obozu etapowego w Izbicy, skąd odchodziły transporty do Bełżca i Sobiboru).
Jako naoczny świadek barbarzyństwa, Karski starał się przekonać zachodnich polityków do stanowczej interwencji przeciw postępowaniu Niemców (w lipcu 1943 r. spotkał się z prezydentem USA Fraklinem Delano Roosveltem).
Po II wojnie światowej przebywał na emigracji. Pracował jako wykładowca na Uniwersytecie Georgtown w Waszyngtonie. Dwukrotnie został odznaczony Orderem Virtutu Militari. W 1982 r. otrzymał tytuł Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata. W 1995 r. otrzymał Order Orła Białego. W 1998 r. został nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla.