/19a20a83a6fbf7eaccd00be9e1bbfee5/n/jan-piotr-grabowski)
Jan P. Grabowski – polski poeta i prozaik.
Debiutował jako prozaik 1 grudnia 1977 r. w tygodniku "Literatura" opowiadaniem pt. Jak szukanie śladów ptaka w powietrzu, albo dróg ryby w wodzie. Jako poeta zadebiutował 19 marca 1978 r. programem poetyckim Dotknięcie mroku, przygotowanym w Redakcji Literackiej Rozgłośni Gdańskiej Polskiego Radia. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień na ogólnopolskich konkursach literackich. Wydał m.in. tomiki poezji: Łaska widzenia (1990), Wiersze wybrane (1991), Szkarłat i błękit. Wiersze religijne i metafizyczne (1994), Kolor chryzoprazu (Liryki wybrane z lat 1986-1995) (1997), Światło popielate (1999). Poezje wybrane to kolejny tomik wierszy, stanowiący swoistego rodzaju podróż po poetyckiej krainie, wykreowanej przez gdańskiego poetę. Dokonany przez Grabowskiego wybór utworów poetyckich (ułożonych chronologicznie) jest kwintesencją jego przeszło dwudziestoletniej pracy twórczej. Wiersze zamieszczone w książce potwierdzają, że poeta ten ma nam do powiedzenia rzeczy istotne, czyni to w sposób oryginalny, artystycznie dojrzały oraz zajmujący. Grabowski jest poetą uduchowionym, religijnym - jednocześnie jego poezja jest zmysłowa: węch, smak, słuch są tu zawsze czujne, stale na warcie, nieustannie gotowe wspomagać najcenniejszy zmysł wzroku. Świat tych wierszy zbudowany jest z tworzywa delikatnego, ze szmerów ledwie słyszalnych, z woni niemal nieuchwytnych. Wędrowiec po tym świecie musi zachowywać ostrożność i skupioną uwagę, ale też może być nagrodzony przeżyciami niezwykłymi i skierowany w nieprzeczuwane regiony doznań i zauroczeń. Wyłaniający się z wierszy podmiot liryczny to człowiek wrażliwy, czujący, kontemplujący, czuły na uroki ziemi, wtopiony w jej pejzaż, ale jednocześnie mający poczucie własnej odrębności i możliwości wyboru. Poezja Grabowskiego jest poezją metaficzną, jednakże nie ma w niej lęku przed wiecznością, jest natomiast wyciszenie, pogodna, czasami smutna rezygnacja. W wierszach tych nie ma poczucia zła, domyślamy się, że podstawę taką umożliwia poecie wiara, poza tym pomocą w odnalezieniu harmonii służyć może wiedza. Poezja Jana P. Grabowskiego nie jest łatwa w odbiorze. Lektura wierszy, których treść oscyluje od ważnych zagadnień natury egzystencjonalnej ku metafizyce wymaga od odbiorcy nie tylko kultury literackiej, lecz także przygotowania intelektualnego. Liryka Jana P. Grabowskiego przypomina czytelnikom, że warto dostrzec to, co wokół nas jest, warto przyjrzeć się imponującemu bezmiarowi przestrzeni, zatrzymać się, nacieszyć doznaniami najprostszymi, przeżyć je. Poezja ta w sposób niewydumany pisana zdaniami jest komunikatywna i powinna być bliska współczesnemu czytelnikowi.
Debiutował jako prozaik 1 grudnia 1977 r. w tygodniku "Literatura" opowiadaniem pt. Jak szukanie śladów ptaka w powietrzu, albo dróg ryby w wodzie. Jako poeta zadebiutował 19 marca 1978 r. programem poetyckim Dotknięcie mroku, przygotowanym w Redakcji Literackiej Rozgłośni Gdańskiej Polskiego Radia. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień na ogólnopolskich konkursach literackich. Wydał m.in. tomiki poezji: Łaska widzenia (1990), Wiersze wybrane (1991), Szkarłat i błękit. Wiersze religijne i metafizyczne (1994), Kolor chryzoprazu (Liryki wybrane z lat 1986-1995) (1997), Światło popielate (1999). Poezje wybrane to kolejny tomik wierszy, stanowiący swoistego rodzaju podróż po poetyckiej krainie, wykreowanej przez gdańskiego poetę. Dokonany przez Grabowskiego wybór utworów poetyckich (ułożonych chronologicznie) jest kwintesencją jego przeszło dwudziestoletniej pracy twórczej. Wiersze zamieszczone w książce potwierdzają, że poeta ten ma nam do powiedzenia rzeczy istotne, czyni to w sposób oryginalny, artystycznie dojrzały oraz zajmujący. Grabowski jest poetą uduchowionym, religijnym - jednocześnie jego poezja jest zmysłowa: węch, smak, słuch są tu zawsze czujne, stale na warcie, nieustannie gotowe wspomagać najcenniejszy zmysł wzroku. Świat tych wierszy zbudowany jest z tworzywa delikatnego, ze szmerów ledwie słyszalnych, z woni niemal nieuchwytnych. Wędrowiec po tym świecie musi zachowywać ostrożność i skupioną uwagę, ale też może być nagrodzony przeżyciami niezwykłymi i skierowany w nieprzeczuwane regiony doznań i zauroczeń. Wyłaniający się z wierszy podmiot liryczny to człowiek wrażliwy, czujący, kontemplujący, czuły na uroki ziemi, wtopiony w jej pejzaż, ale jednocześnie mający poczucie własnej odrębności i możliwości wyboru. Poezja Grabowskiego jest poezją metaficzną, jednakże nie ma w niej lęku przed wiecznością, jest natomiast wyciszenie, pogodna, czasami smutna rezygnacja. W wierszach tych nie ma poczucia zła, domyślamy się, że podstawę taką umożliwia poecie wiara, poza tym pomocą w odnalezieniu harmonii służyć może wiedza. Poezja Jana P. Grabowskiego nie jest łatwa w odbiorze. Lektura wierszy, których treść oscyluje od ważnych zagadnień natury egzystencjonalnej ku metafizyce wymaga od odbiorcy nie tylko kultury literackiej, lecz także przygotowania intelektualnego. Liryka Jana P. Grabowskiego przypomina czytelnikom, że warto dostrzec to, co wokół nas jest, warto przyjrzeć się imponującemu bezmiarowi przestrzeni, zatrzymać się, nacieszyć doznaniami najprostszymi, przeżyć je. Poezja ta w sposób niewydumany pisana zdaniami jest komunikatywna i powinna być bliska współczesnemu czytelnikowi.
/1aab14a9602fa7385d109e7d52c12749/n/poezje-wybrane)
