Polski pisarz (pełnym imieniem: Jan Paweł Ferdynand Lam), satyryk, redaktor lwowskiego "Dziennika Polskiego" i nauczyciel. Jego rodzina była wyznania kalwińskiego i wywodziła się z Hanau, choć biografowie piszą o jej szkockich korzeniach. Dziadek Jana budował mosty, ojciec był oficerem c. k. armii, potem urzędnikiem skarbowym w Stanisławowie, gdzie się osiedlił i ożenił z Polką. Jan matce zawdzięczał wychowanie w polskim patriotyzmie. Ukończył szkołę bazylianów w Buczaczu, a następnie studiował prawo we Lwowie. Jako 23-latek dołączył z bratem do powstania styczniowego, za co odsiedział w austriackim więzieniu prawie 3 lata. Po uwolnieniu wrócił do Lwowa, gdzie został do końca życia.
Jego powieści mają duży ładunek satyryczny, krytykuje w nich austriacką biurokrację, miał też talent słowotwórczy (baciar, tromtadracja), w tym do tworzenia zabawnych przydomków (gogo->goguś, Bęcwalski). Największy rozgłos przyniosły mu Kroniki lwowskie.