/0eb2da90e5c6790edf0f4a029e7daff3/n/franciszek-tokarz)
Franciszek Tokarz – ksiądz katolicki, profesor KUL, badacz historii filozofii indyjskiej i chińskiej.
W 1924 roku w Kolegium jezuicki w Krakowie otrzymał święcenia kapłańskie, a rok później Gradus, odpowiadający stopniowi doktora filozofii i teologii. W 1934 roku opuścił zakon jezuitów.
Na jego zainteresowanie filozofią indyjską wpłynęły publikacje jezuitów. W latach 1934–1938 studiował na (Uniwersytecie Jan Kazimierza we Lwowie), gdzie uzyskał absolutorium. Celem uzupełnienia studiów przeniósł się na rok akad. 1938/39 na Uniwersytet Jagielloński. Otrzymał magisterium z orientalistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1939, zaś doktorat z indianistyki w 1945. W latach 1947–52, aby mieć źródło utrzymania, podjął dodatkowe studia anglistyki i romanistyki i uzyskał dwa dodatkowe magisteria. Uzyskał także dyplom z języka międzynarodowego esperanto. Habilitację – na podstawie napisanej już w 1942 r., a uzupełnianej do 1952 r. otrzymał w 1957 na KUL. Jeśli chodzi o filozofię chińską był samoukiem. Od 1953 do 1971, dojeżdżając z Krakowa (wraz z Karolem Wojtyłą), pracował w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim – na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej, wykładając filozofię indyjską i sanskryt, a od 1963 także filozofię chińską, a w latach 1953–58 także na Wydziale Nauk Humanistycznych, wykładając sanskryt i teatr indyjski.
W 1924 roku w Kolegium jezuicki w Krakowie otrzymał święcenia kapłańskie, a rok później Gradus, odpowiadający stopniowi doktora filozofii i teologii. W 1934 roku opuścił zakon jezuitów.
Na jego zainteresowanie filozofią indyjską wpłynęły publikacje jezuitów. W latach 1934–1938 studiował na (Uniwersytecie Jan Kazimierza we Lwowie), gdzie uzyskał absolutorium. Celem uzupełnienia studiów przeniósł się na rok akad. 1938/39 na Uniwersytet Jagielloński. Otrzymał magisterium z orientalistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1939, zaś doktorat z indianistyki w 1945. W latach 1947–52, aby mieć źródło utrzymania, podjął dodatkowe studia anglistyki i romanistyki i uzyskał dwa dodatkowe magisteria. Uzyskał także dyplom z języka międzynarodowego esperanto. Habilitację – na podstawie napisanej już w 1942 r., a uzupełnianej do 1952 r. otrzymał w 1957 na KUL. Jeśli chodzi o filozofię chińską był samoukiem. Od 1953 do 1971, dojeżdżając z Krakowa (wraz z Karolem Wojtyłą), pracował w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim – na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej, wykładając filozofię indyjską i sanskryt, a od 1963 także filozofię chińską, a w latach 1953–58 także na Wydziale Nauk Humanistycznych, wykładając sanskryt i teatr indyjski.
/dceb2e710919f31d716a2697f29ac6b6/n/z-filozofii-indyjskiej-kwestie-wybrane-czesc-1)
