Franciszek Siedlecki

Franciszek Wincenty Siedlecki (23 lipca 1867 Kraków – 11 października 1934 Warszawa) - scenograf, teoretyk teatru i historyk teatru.

Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz malarstwo w Monachium, Paryżu i we Włoszech. Główną dziedziną jego twórczości było malarstwo i grafika. W dwudziestoleciu międzywojennym był prezesem Związku Polskich Artystów Grafików i redaktorem czasopisma „Grafika”. Wynalazł technikę rycia w szkle (szesnaście ogromnych witraży wykonanych dla Goetheanum R. Steinera w Szwajcarii, gdzie w latach 1914–19 wykładał malarstwo).
Jako scenograf debiutował na zaproszenie Ludwika Solskiego w Teatrze Miejskim w Krakowie, projektując dekoracje do Krakusa (6 czerwca 1908 r. ) W 1909 roku w jubileuszowym cyklu przedstawień J. Słowackiego opracował scenografię Lilli Wenedy, Snu srebrnego Salomei i Balladyny. W Teatrze Zjednoczonym w Warszawie projektował dekoracje do trzech przedstawień w reżyserii Aleksandra Zelwerowicza: Wesele (1911), Poskromienie złośnicy (1912) i Irydion (1912). We wrześniu 1913 roku wspólnie z Leonem Schillerem zorganizował w Warszawie wystawę malarstwa scen.; wystawił wówczas swoje projekty do Samuela Zborowskiego J. Słowackiego. Po powrocie ze Szwajcarii w 1919 roku mieszkał w Warszawie. Od 1920 roku współpracował z Redutą; projektował m.in. kostiumy do Wielkanocy (1923). W 1924 roku wraz z Leonem Schillerem złożył ofertę magistratowi na zorganizowanie w sali Teatru im. Bogusławskiego teatru popularnego dla „pracującej inteligencji i warstw robotniczych”. Ostatecznie jednak w pracy Teatru im. Bogusławskiego za dyrekcji Schillera nie brał udziału, przełożył tylko dla tego teatruPasterkę wśród wilków, inscenizowaną przez Schillera. Działalność Schillera wspierał także jako krytyk teatralny w „Gazecie Administracji i Policji Państwowej”. Po odejściu Schillera z Teatru im. Bogusławskiego, w 1926 roku złożył ofertę na prowadzenie tego teatru, ale bez skutku. Jako scenograf zrealizował jeszcze Lillę Wenedę w Teatrze Praskim w Warszawie (1927) oraz opracował w 1928 roku dla opery warszawskiej libretto, inscenizację i scenografię poematu tanecznego Miłość E. Morawskiego; do przedstawienia jednak nie doszło.
Jako teoretyk teatru publikował artykuły w „Świecie” (m.in. 1910 nr 38 – O sztuce scenicznej), „Życiu Teatru”, „Scenie Polskiej”, „Wiadomościach Literackich”. Zajmował się także historią teatru; napisał pierwszą w Polsce monografię Heleny Modrzejewskiej (Helena Modrzejewska, Warszawa 1927), publikował artykuły i rozprawy z dziejów tańca (m. in. Taniec religijny i obrzędowy w monografii zbiorowej Taniec, Warszawa 1930). W wydanej w 1934 roku w Warszawie książce Fragmenty zamieścił szkice o S. Wyspiańskim i K. Fryczu.

Źródło opisu: Encyklopedia Teatru Polskiego