Doc. Aleksander Frączkiewicz

Aleksander Frączkiewicz – polski muzykolog, teoretyk muzyki i pedagog.

W 1928 roku rozpoczął studia w zakresie gry na fortepianie, teorii muzyki oraz kompozycji w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, uzyskując dyplom w 1935. Studia muzykologiczne podjęte na Uniwersytecie Jana Kazimierza ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1936 r.

W czasie okupacji niemieckiej (1941–1944) Lwowa, z powodu zamknięcia przez Niemców uczelni wyższych, pozbawiony możliwości pracy zawodowej, wraz z wieloma innymi przedstawicielami nauki, kultury, członków ruchu oporu, młodzieży gimnazjalnej i akademickiej we Lwowie był karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami profesora Rudolfa Weigla, dzięki czemu posiadał dokument, który skutecznie chronił go przed represjami okupantów.

Po wojnie ukończył teorię muzyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W 1947 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie rozprawy Polski koncert fortepianowy po Chopinie. Następnie został na UJ asystentem Zdzisława Jachimeckiego. W latach 1954–1967 był tam wykładowcą, a w latach 1962–1965 docentem. Od 1957 roku był także docentem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, gdzie w latach 1962–1975 kierował Katedrą Teorii Muzyki.

W 1988 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.