św. Efrem Syryjczyk

Efrem Syryjczyk, Święty Efrem, syryjski ܐܦܪܝܡ ܣܘܪܝܝܐ, Ap̄rêm Sûryāyâ; gr. Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, Efraim ho Syros; łac. Ephraem Syrus, ros. Ефрем Сирин, cs. Prepodobnyj Jefrem Siri – kaznodzieja, diakon, poeta, komentator Pisma Świętego, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, Wyznawca, święty mnich i Doktor Kościoła, zaliczany do wielkich Ojców Kościoła oraz pustyni, przez swoją działalność poetycko-teologiczną kojarzony zwłaszcza z wielkim postem.

Jego ojcem był pogański kapłan. W młodości św. Efrem został wygnany z domu za sympatię do chrześcijan. Otrzymał schronienie u św. Jakuba, a w wieku 18 lat przyjął chrzest. Następnie podjął życie zakonne i został wyświęcony na diakona.[potrzebny przypis] Nauczał w szkole teologicznej w Nisibis. M.in. zwalczał poglądy manichejczyków. Ułożył pieśni, nazwane Carmina Nisibena, wśród których kantyki nr 43–51 bronią wiary w zmartwychwstanie przeciw Bardesanowi, a także Manesowi i Marcjonowi.

W 363 roku przeniósł szkołę do Edessy, z powodu zajęcia jego rodzinnego miasta przez Persów.

Efrem krzewił kult maryjny oraz kierował ruchem monastycznym na Wschodzie, zwalczał też istniejące wówczas herezje, szczególnie orygenizm, arianizm. Był autorem wielu pism egzegetycznych, dogmatyczno-polemicznych, ascetycznych i liturgicznych. Nazywany Prorokiem Syryjczyków, syryjskim Eliaszem, Kolumną Kościoła, Harfą Ducha Świętego.

W latach 1732–1736 ukazały się drukiem główne jego prace (w sześciu tomach pod redakcją Asemaniego) pt. Opera omnia graeca, latina et syria („Dzieła wszystkie greckie, łacińskie i syryjskie”).