Nowojorski pisarz David Markson eksperymentował z gatunkiem powieści detektywistycznej (Epitaph for a Dead Beat, 1959), parodiował western (The Ballad of Dingus Magee, 1966), zmagał się z wpływem Lowry’ego, Joyce’a i Faulknera (Going Down, 1970). Później – np. w Kochance Wittgensteina (1988) czy Reader’s Block (1996) – zwrócił się ku narracjom znacznie bardziej samoświadomym, w samym centrum stawiającym gesty myślenia, pisania i zapożyczenia.