Cytaty Dantiel W. Moniz

“Cza­sa­mi trze­ba po­żreć uszko­dzo­ne ciało, stra­wić je ko­mór­ka po ko­mór­ce, by po­sma­ko­wać no­we­go po­cząt­ku.”

“Po­my­śla­łam, że wła­ści­wie do tego spro­wa­dza się bycie czło­wie­kiem: war­stwa na war­stwie spoj­rzeń.”

“Chcesz mnie taką? Mar­twą za życia?”

“Próby na­zwa­nia emo­cji przy­po­mi­na­ły mo­zol­ne wy­cią­ga­nie słów z trze­wi, jedno pełne wia­dro za dru­gim, ale nigdy nie zna­czy­ły one tego, co na­praw­dę chcia­ła wy­ra­zić.”

“Uczysz się być, kim je­steś, albo umie­rasz jako ktoś inny. Pro­ste.”

“Sie­dzia­łam wśród nich, po­chło­nię­ta opo­wie­ścia­mi, po raz pierw­szy zda­jąc sobie spra­wę, że każda z nas to ogni­wo się­ga­ją­ce wstecz, od matki do córki do matki, w nie­prze­rwa­nym łań­cu­chu bie­gną­cym od środ­ka czasu, po­łą­czo­ne mle­kiem i krwią.”

“Uczysz się być, kim jesteś albo umierasz jako ktoś inny. Proste.”