Anna Ludwika Czerny – polska romanistka, poetka, powieściopisarska i tłumaczka.
Urodziła się w rodzinie inteligenckiej Konstantego Pierożyńskiego i Karoliny z Zellingerów. Ukończyła gimnazjum ss. nazaretanek we Lwowie, następnie romanistykę i filologię klasyczną na Uniwersytecie Lwowskim. Wyjechała do Paryża, gdzie w latach 1913–1920 studiowała malarstwo. Podczas I wojny światowej działała w Towarzystwie Pomocy dla Żołnierzy Polaków we Francji oraz Towarzystwie Artystów Polskich. W 1919 roku wystawiała swoje obrazy w Grenoble.
Po powrocie do Lwowa w 1920 roku podjęła pracę jako nauczycielka. Była redaktorem działu polityki zagranicznej „Kuriera Lwowskiego”. Publikowała poezję i utwory prozatorskie, a także artykuły i przekłady, m.in. na łamach „Wiadomości Literackich” i „Skamandra”.
W okresie II wojny światowej uczestniczyła w podziemnym życiu kulturalnym Lwowa.
Po 1945 roku początkowo mieszkała w Toruniu, a w 1952 roku osiadła w Krakowie. Działała w Związku Literatów Polskich. Tłumaczyła literaturę francuską, włoską i hiszpańską, a także łacińską i prowansalską. Przełożyła m.in. Opisanie świata Marco Polo, Don Kichota Cervantesa, Pamiętnik żołnierza Korteza Bernala Díaza del Castillo, Pieśń o Cydzie, Georgiki Wergiliusza. W 1964 roku otrzymała Nagrodę Polskiego PEN Clubu za przekład z literatury obcej na język polski.
Od 24 lipca 1913 roku jej mężem był Zygmunt Czerny.