Cytaty Patricia Briggs

“Kiedy cisi mówią, na­staw uszu.”

“Nie wy­sy­ła się szcze­nia­ka, żeby zabił sta­re­go wilka.”

“Tańcz, kiedy śpiewa księżyc i nie płacz z powodu kłopotów, które jeszcze nie nadeszły. ”

“Stal kocha ciało, lubił ma­wiać Adam, choć brzmia­ło to tak, jakby kogoś cy­to­wał. Drew­no kocha kość”

“Wszyst­ko, po co warto żyć, warto robić nad­gor­li­wie.”

“Spryt­ne to było, żeby po­wią­zać się z za­klę­ciem. Zabić i prze­jąć moc śmier­ci można tylko w wy­pad­ku tych, z któ­ry­mi jest się po­wią­za­nym. Mogła uczy­nić z nich ko­chan­ki albo sama je tor­tu­ro­wać. Ale za­dzia­ła­ło też to, że one tor­tu­ro­wa­ły ją, bo mi­łość i ból nas wiąże. A cho­dzi o po­łą­cze­nie. Nie ko­cha­ła ich, lecz one zwią­za­ły się z nią, spra­wia­jąc jej ból. Po­mię­dzy katem a ofia­rą na­wią­zu­je się silne po­łą­cze­nie. To pięk­ne.”

“Za­uwa­ży­łem, że lu­dzie, któ­rzy słu­cha­ją swo­je­go in­stynk­tu, żyją dłu­żej.”

“Czy jeśli cze­goś się nie da zro­bić, to ozna­cza, że ro­bie­nie tego zaj­mu­je wieki, czy że w ogóle nie za­bie­ra czasu?”

“Śmiech, po­my­śla­łam z sa­tys­fak­cją, to wspa­nia­ły po­czą­tek przy­go­dy.”

“Chło­pak pod­cią­gnął nogi i zwi­nął się w kłę­bek, wciąż pła­cząc bez­gło­śnie. Dzie­ci pła­czą na cały głos, bo wie­rzą, że dorośli je usły­szą i spra­wią, że bę­dzie le­piej. W dzie­ciń­stwie uczy­my się, że nasze łzy mają moc, by po­ru­szyć tych, któ­rym na nas za­le­ży. Pła­cze­my gło­śno, żeby zwró­cić na sie­bie uwagę, za­wo­łać o pomoc, po­pro­sić o wsparcie.”

“Kie­dyś Kojot po­wie­dział mi, że zmia­ny nie są ani dobre, ani złe, że niosą ze sobą po tro­chu z każ­de­go.”

“Mar­si­lia wła­śnie mnie prze­pro­si­ła. Pie­kło chyba do­świad­czy­ło ja­kiejś gwał­tow­nej zmia­ny kli­ma­tu!”

“Gra­ni­ca po­mię­dzy czar­nym i bia­łym jest tam, gdzie się ją za­zna­czy.”

“Nie myłem dziś zębów pro­chem, więc nie będę strze­lał z gru­bej rury, ale to po­waż­na spra­wa, Mer­ce­des.”

“Nawet po tak dłu­gim cza­sie nadal za­po­mi­nam, że bo­ha­te­rów można od­na­leźć w naj­mniej spo­dzie­wa­nych miej­scach i oso­bach – na przy­kład w me­cha­ni­kach, któ­rzy po­tra­fią przyj­mo­wać po­stać ko­jo­ta.”

“– Ty za to nie masz serca – par­sk­nę­łam. – W jego miej­scu zieje ogrom­na dziu­ra. – Tym więk­szy powód, abyś od­da­ła mi swoje! Ude­rzy­łam czo­łem o plecy War­re­na. – Po­wiedz mi, że on ze mną nie flir­tu­je... – Hej! – wtrą­cił Ben ura­żo­nym gło­sem. – Mó­wi­łem o ka­ni­ba­li­zmie, a nie ro­man­sie.”

“Głos Sa­mu­ela był de­li­kat­ny i słod­ki jak me­la­sa, ale moja matka po­wie­dzia­ła mi kie­dyś, że to pierw­sza rzecz, która wy­cho­dzi z ust czło­wie­ka, jest praw­dą. Gdy masz oka­zję prze­my­śleć swoje słowa, zmie­niasz je na takie, które ła­twiej za­ak­cep­to­wać. Mó­wisz coś, co we­dług two­jej oceny bar­dziej się spodo­ba, coś, dzię­ki czemu osią­gniesz za­mie­rzo­ny efekt.”

“- Kochanie - zaczął przeciągając samogłoski, powracając do południowych korzeni. - Kiedy obserwuje owieczkę, nie myśli o mamie owieczki.”

“Dajesz spokój tym, którzy są w pobliżu ciebie - rzekł żarliwie, patrząc Annie w oczy. - Wilkołaki, szczególnie te dominujące, zawsze balansują na krawędzi agresji. Przez kilka godzin byłem zamknięty na małej przestrzeni z wieloma obcymi, ale gdy podeszłaś, całe moje rozdrażnienie, drapieżność uleciały. - Ścisnął jej dłonie. - Jesteś darem, Anno.”

“Za oknem świecił księżyc w pełni. Mój współlokator, wilkołak, biegał gdzieś z miejscowym stadem, więc nie musiałam mu tłumaczyć, dlaczego wychodzę ze Stefanem. Co było dość sprzyjające. Samuel jako taki nie był złym współlokatorem, ale miał skłonność do zaborczych i dyktatorskich zachowań. Oczywiście nie pozwalałam, by mu to uchodziło na sucho, tym niemniej prowadzenie kłótni z wilkołakiem wymaga pewnej subtelności, której mi brakowało – zerknęłam na zegarek – o trzeciej piętnaście nad ranem. Mimo że zostałam przez nie wychowana, sama nie jestem wilkołakiem – czy też, gwoli ścisłości, jakimkolwiek innym „cosiołakiem”. Nie jestem sługą faz księżyca, a w postaci kojota, mojej drugiej natury, wyglądam jak każdy inny canis latrans, na dowód czego mogę okazać blizny po grubym śrucie. Wilkołaków nie sposób pomylić z wilkami. Są o wiele większe niż ich całkiem zwyczajni kuzyni i o wiele bardziej przerażające. Ja należę do zmiennokształtnych, choć niewykluczone, że kiedyś istniała na to jakaś inna, indiańska nazwa, która uległa zapomnieniu, kiedy Europejczycy rozpanoszyli się w Nowym Świecie”

“Instynkty wilkołaków bywają uciążliwe – właśnie dlatego wilkołaki nie dożywają późnego wieku. Przez te same instynkty ich dzicy bracia przegrali z cywilizacją, podczas gdy kojoty mają się dobrze, nawet w obszarach zurbanizowanych, takich jak Los Angeles. Kojoty są moimi braćmi. Och, nie jestem kojotołakiem, jeśli coś takiego w ogóle istnieje. Jestem zmiennokształtna. Termin ten ma swoje źródło w wierzeniach południowo-zachodnich Indian. Wiedźmy niektórych plemion, zwane „skórokształtnymi”, za pomocą odpowiedniego rodzaju skóry przyjmują postać zwierzęcia i wędrują po okolicy, sprowadzając na ludzi choroby i śmierć. Biali osadnicy mylnie używali tego określenia w stosunku do zmiennokształtnych i nazwa ta do nas przylgnęła. Obecna sytuacja nie pozwala nam na sprzeciw – nawet gdybyśmy się ujawnili jak pomniejsi nieludzie, jest nas zbyt mało, by ktokolwiek zaprzątał sobie głowę naszym zdaniem.”