„Jeśli ma się szacunek dla czytelników, to chce się ich zaskakiwać” – wywiad z Agnieszką Błażyńską

Pisanie książek świątecznych to rzeczywiście specyficzne zadanie dla autora. Z jednej strony praca nad taką książką jest łatwiejsza, bo pewne elementy fabuły czy świata przedstawionego są z góry wyznaczone. Wiadomo, że akcja musi się dziać w okolicy Bożego Narodzenia, że ma to być historia ze sporą dawką optymizmu i że musi nieść „dobrą nowinę” – pokrzepiające przesłanie, myśl, z którą czytelniczka lub czytelnik będą mogli wejść w Nowy Rok. Wydaje się więc, że sprawa jest prosta, a jednak książki takie są dużym wyzwaniem. Bo przecież powstały już setki świątecznych powieści, a jeśli ma się szacunek dla czytelników, to chce się ich zaskakiwać i ujmować czymś nowym, czego do tej pory nie czytali. Poza tym praca nad książką świąteczną toczy się w środku lata, trzeba więc cały czas pracować wyobraźnią w zupełnie innej czasoprzestrzeni, co bywa naprawdę wyczerpujące. Mój syn już się powoli przyzwyczaja, że w środku wakacji słuchamy kolęd, mnie samej, może dlatego, że jestem trochę starsza, nie przychodzi to łatwo. Niemniej jednak jest to zawsze wielka przygoda i bardzo lubię ten rodzaj wyzwania, jakim jest pisanie książki świątecznej.

Tak jak mówiłam wcześniej, chciałam znaleźć sposób na opowiadanie o świętach w trochę inny, zaskakujący sposób. Gdzieś z tyłu głowy miałam pewnie film To właśnie miłość, który jest chyba najlepszą świąteczną produkcją na świecie, a opowiada właśnie takie pozornie osobne historie. Taka kompozycja spodobała mi się również dlatego, że dała mi możliwość szerszego spojrzenia, pokazania różnych ludzi i wielu problemów, z jakimi borykają się nie tylko w Boże Narodzenie.

Punktem wyjścia była dla mnie historia mojej przyjaciółki, która była pierwszą osobą z covidem w moim otoczeniu. Opowiadała mi o swojej chorobie i o policjancie, który codziennie ją odwiedzał i był bardzo pomocny. Ta historia nie skończyła się romansem, ale pomyślałam, że przecież mogłaby.

Na co dzień pracuję z młodzieżą i są to bardzo fajni ludzie. Przykro mi czasem, kiedy starsi utyskują na to pokolenie, które właśnie wchodzi w dorosłość. Chciałam trochę przewrotnie pokazać, że młodzieńczy optymizm, a może nawet naiwność, bywają zaraźliwe, jeśli tylko zechcemy posłuchać, co młodzi ludzie mają nam do powiedzenia.

Jeśli chodzi o starszych bohaterów, to znam co najmniej kilka Paulin. To wspaniałe kobiety, które tak bardzo skupiły się na zadowalaniu wszystkich, że zapominają o własnych potrzebach. Reakcje czytelniczek pokazują, że jest ich w naszym społeczeństwie naprawdę sporo. Znam też Andrzejów, którzy bardzo pragną sukcesów i poczucia spełnienia, ale zamiast zastanowić się, co tak naprawdę ich uszczęśliwia, skupiają się na wizerunku czterdziestolatków, jaki promują media społecznościowe. To dobrzy, ale trochę pogubieni ludzie.

Jak więc Pani widzi, inspiracji dostarcza mi życie. Jest to najbardziej ciekawy element mojej pracy. Wychodzę od obserwacji i przetwarzam ją na fabuły. To naprawdę świetna zabawa.

Bardzo lubię otwarte zakończenia, bo uważam, że takie jest właśnie życie. Jakieś sprawy się kończą, ale inne trwają lub stają się początkiem kolejnych zdarzeń. Tak też jest z moim pisaniem. Gdy tworzyłam tę książkę, nie myślałam o kontynuacji, ale bardzo pozytywy oddźwięk ze strony czytelników sprawia, że powoli zaczynam zastanawiać się nad ciągiem dalszym. Nie wiem jeszcze, w jaki sposób rozwinę te historie, ale pewnie to nie jest nasze ostatnie spotkanie z Mają, Pauliną i Borysem.

Było to wyzwanie z kilku powodów. Przede wszystkim ryzykowałam, że rzeczywistość będzie zupełnie inna, niż ją sobie wymyśliłam, bo przecież sytuacja pandemiczna zmienia się bardzo szybko. Jednak redaktorki z Wielkiej Litery wykazały się dużą odwagą i zachęcały mnie do dalszego pisania, za co jestem im teraz bardzo wdzięczna. Nie wyobrażałam sobie, że książka na tegoroczne święta nie dotknie tematu epidemii, bo przecież ona tworzy naszą rzeczywistość. Sama mam takie wrażenie, gdy oglądam filmy z czasów przed covidem, że to zupełnie inny świat niż nasza codzienność. Jak to, ludzie bez masek? Nie zachowują dystansu? Myślę, że wiele osób myśli tak samo. Poza tym doświadczenie choroby i wielu innych spraw związanych z epidemią skłoniło wiele osób do refleksji i bardziej pogłębionego oglądu rzeczywistości. Mam nadzieję, że moja książka chociaż trochę się do tego przyczynia.

Szczerze mówiąc w tej chwili musiałam zrezygnować z pisania, bo mam siedmioletniego syna, który, jak wszystkie dzieci, jest w domu, więc muszę się nim zajmować. Jest to oczywiście bardzo przyjemne, ale zabiera czas na inne aktywności. Liczę na to, że wkrótce będę mogła zabrać się za ciąg dalszy przygód moich bohaterów, bo już trochę za nimi tęsknię.