Michał Wieczorek

Od dłuższego czasu odrzucałem prośby zwierzchników o pokierowanie ekspedycją. Zwolniony ze służby chciałem nacieszyć się daną mi wolnością. Jednak listy pisane szmaragdowym atramentem wciąż lądowały w mojej skrzynce, a ja każdy z nich skrupulatnie czytałem. Tym razem zadanie zlecone przez Wielką Radę zdawało się nie być zbyt czasochłonne. Westchnąłem w duchu i uznałem, że dobrze będzie się trochę przewietrzyć...

Drużyna, którą miałem dowodzić odbyła już służbę przygotowawczą. Jak wyczytałem w aktach, chłopcy mieli za sobą kilka wspólnych wypraw i za każdym razem otrzymywali od zwierzchników najwyższe rekomendacje. To już coś o nich mówiło.
Obszar, który patrolowaliśmy nie należał do zbyt często uczęszczanych. Boczne odnogi zdążyły pozarastać krzakami, a schron dla strudzonych podróżą zdecydowanie miał za sobą swoje lata świetności. Wędrując między bukami i klonami naszła mnie myśl, że albo muszą być straszne braki w korpusie, skoro do tak prostych zadań powołują oficerów, albo autor listu nie był do końca szczery i ukrył przede mną prawdziwy cel misji. Co nie napawało mnie optymizmem, wręcz automatycznie wyostrzyło zmysły w poszukiwaniu nieznanego. Kompani, mało rozmowni, również wypatrywali między krzakami niespodziewanego zwrotu akcji.

Koniec końców dzisiaj nic się nie stało. W drodze powrotnej pozwoliłem sobie zostać kilka kroków za pozostałymi by ponownie nacieszyć się lasem. Przechodząc obok krzaków jeżyny poczułem delikatne łaskotanie w okolicach kostki. Poluzowałem sznurek podtrzymujący spód spodni i podwinąłem nogawkę. Już miałem ściągnąć buty w poszukiwaniu źródła alarmu, gdy nagle mięśnie się spięły, a ciało ogarnęło przytłaczające uczucie gorąca. Mech i młoda trawa zamortyzowały dźwięk upadającego bezwiednie ciała toteż żaden z moich towarzyszy nie odwrócił się by mi pomóc. Leżałem napięty niczym struna, coraz bardziej wytrzeszczając oczy. Błądziłem umysłem. Myśli przelatywały jak szalone, a rzeczywistość nabierała coraz dziwniejszych kształtów. W końcu resztkami sił udało mi się wydobyć z gardła jęk, który zwrócił uwagę pozostałych. Podbiegli do mnie, lecz nikt nie zareagował. Żaden z nich nie spotkał się z czymś takim, zaskoczeni sytuacją stali jak słupy soli.

Pierwszy raz w życiu ktoś był świadkiem jak Vuko pada i jest bezradny.

Atak zniknął tak nagle jak się pojawił. W ciągu kilku sekund odzyskałem kontrolę nad sobą, wstałem dysząc ciężko i patrzyłem na przerażone twarze kompanów. Wróciło czucie, zmysły zaczęły ponownie odbierać bodźce, a w głowie rozpoczął się proces poszukiwania odpowiedzi na pytanie: “Co mi się stało?”.

- Vuko, twoja dłoń - Sentu zakrył usta dłońmi.
- Nic mi nie jest. - Odpowiedziałem nie patrząc mu w oczy, jak to mam w zwyczaju. Było mi wstyd, że stałem się najsłabszym ogniwem… i to rozgałęzienie na dłoni… zajęło całą moją uwagę. Jednego byłem pewien, nie wyglądało to zbyt dobrze.
- Potrzebujesz odpoczynku? - Morak spytał prosto z mostu. Nie byłem zdziwiony, w końcu jest najbardziej doświadczony z zespołu.

Zaparłem się w sobie, podniosłem głowę i patrząc przed siebie odparłem dumnym głosem. - Robi się późno, wracajmy. - Spojrzałem na Moraka wymownym wzrokiem w celu potwierdzenia, że wszystko ze mną w porządku. Byłem pewien, że wszystko zostanie skrupulatnie spisane w raporcie, po którym zostanę odprawiony na szereg zabiegów mających na celu wyjaśnić tę anomalię.

Ledwo dowlokłem swoje ciało na czwarte piętro świeżo wyremontowanej kamienicy. Jedno zdanie tłukło się ciągle w mojej głowie, gdy dzielnie unosiłem stopę o każdy centymetr w górę - Totalny brak sił. Walczyłem o pojedyncze schodki, by w końcu, po nieznośnych mękach, dotrzeć do pokoju znachora.

Zazwyczaj kulturalnie pukam, lecz tym razem pchnąłem drzwi i wtoczyłem się do środka. Pokonując ledwie parę metrów padłem na drewnianą podłogę, a mój umysł usprawiedliwił to grubiańskie zachowanie nie dającym się okiełznać bólem i otępieniem. Niewyraźna sylwetka zerwała się zza biurka i pobiegła w moją stronę.

- Halo?! Co się panu stało?! Halo słyszy mnie pan? Proszę się do mnie odee… - chwycił mnie za bezwładne ramię, by pojąć co się ze mną dzieje - Vuko? - Na jego twarzy malowała się mieszanka zdziwienia i przerażenia. - O wszyscy martwi na raz?! W coś ty się wpakował chłopie?

Były to ostatnie słowa, które mój umysł zarejestrował zanim odpłynął gondolą w stronę czarnej nicości. Nie bałem się… Temu człowiekowi powierzyłbym swoje życie… z resztą, nie miałem innego wyjścia.

Znad połówek mrugały do mnie wielkie oczy.
- Może szklaneczki whiskey? - Jego zęby, jak na znachora, były w opłakanym stanie.
Zdołałem tylko wyszeptać - Wody.

Starzec spojrzał w stronę okna, przechylił się i szarpnął za zasłonę wpuszczając promienie słoneczne do gabinetu. Gdy mój wzrok już przywyknął do światła, zacząłem badać otoczenie, w którym się znajdowałem. Z sufitu zwisał sprzęt przypominający ogromną soczewkę, Wokół stojącej lampy w prawym rogu piętrzył się stos grubych woluminów, których od lat nikt nie przeglądał. - Czyżby znachor posiadł już zawartą w nich wiedzę? - Po prawej stronie na biurku leżały przewrócone fiolki z kolorowymi substancjami o różnej gęstości. Puste klatki, graty i urządzenia, których nazwy nie są mi znane leżały pod ścianą w porządku znanym tylko właścicielowi. Podłoga była raczej niewidoczna, przykryta resztkami po eksperymentach. Odwróciłem głowę i przymknąłem oczy. Jest dokładnie tak jak zapamiętałem.

- Leżysz tak w bezruchu od pięciu dni. - Zaczął - Od jak dawna masz to znamię? - Spytał jednocześnie chwytając mocno dłoń. Z lekką obawą zaczął ją oglądać i ostukiwać.
- Będzie ze cztery dni przed tym, jak do ciebie wpadłem. - Miałem spore problemy z pamięcią.
- Zostałeś ukąszony przez niebezpieczne stworzonko znane środowisku naukowemu pod nazwą Ixoderus Ricinus, który był w tym przypadku nosicielem rzadkiej bakterii Borrelia Burgdorferi. Twój organizm, Vuko, próbuje sam sobie z nim poradzić, ale tym razem nie obejdzie się bez mojej pomocy. - Spojrzał mi w oczy. - Musisz tu zostać na dłużej. Ktoś wie, że tu jesteś?

Rzuciłem mu wymowne spojrzenie. - Jak zawsze… nikt

- Dziękuję, jesteś moim najwierniejszym obiektem… Khm… pacjentem… - Szarpnął nerwową za siwą brodę. - Jako twój opiekun muszę cię poinformować z obowiązku, że w trakcie leczenia będziesz wielokrotnie zmagał się z odrzuceniem przyjmowanych leków. Na razie odpoczywaj… - Zakończył enigmatycznie.

To z pozoru głupie pożegnanie, sobie znaną mocą, sprawiało, że naprawdę przez większość czasu czułem się świetnie i nie korzystałem z usług nadwornych uzdrowicieli.

Zszedłem po schodach, nałożyłam okulary chroniące przed agresywnym słońcem i ruszyłem środkiem ulicy. Miasteczko było wymarłe, nikogo nie spotkałem na chodniku. Co kilka kroków widziałem jedynie głowy nieśmiało wpatrujące się we mnie z okiennic. Przypomniały mi się wtedy słowa znachora: “Vuko, niewielu przeżyło atak Ixoderusa, jeszcze mniej poruszało się o własnych siłach”.

Wygląda na to, że stałem się wyjątkowy. I oni o tym wiedzieli. Pewnie napiszą o mnie książki.

- Naczelniku, można?
- Czego? – Dowódca odpowiedział wciąż grzebiąc w papierach.
- Bo jest sprawa… jemu jakby się polepszyło…
- Słucham?! – Nooosz… Miałeś tylko jedno zadanie! – Tradycyjny wazon z wieków wcześniejszych nie przetrwał uderzenia o podłogę. - I co?! Musiałeś to spieprzyć! Jak mu się udało z tego wyjść?
- Nie mam póki co żadnych tropów.. 
- Zejdź mi z oczu! I nie wracaj, póki nie dowiesz się czegoś konkretnego! Won!