Avatar @Bookmaniak

@Bookmaniak

6 obserwujących. 2 obserwowanych.
Kanapowicz od ponad 4 lat. Ostatnio tutaj 1 dzień temu.
bookmaniak1
Napisz wiadomość
Obserwuj
6 obserwujących.
2 obserwowanych.
Kanapowicz od ponad 4 lat. Ostatnio tutaj 1 dzień temu.

Cytaty

- Idź do diabła ! - krzyknęła, tracąc grunt pod nogami.
- Kochanie, ja właśnie od niego wracam. Powiedział, że mam wypierdalać, bo nie znosi konkurencji.
Wszystko, co nas spotyka, to zbiór przypadków, jedna decyzja, jeden krok w złą stronę mogące zmienić nasze dotychczasowe życie w zupełnie inne. Jednak człowiek został stworzony do popełniania błędów. I choć nieraz te błędy mogą nas kosztować życie, będziemy popełniać je aż do śmierci.
Wolność wyborów zgodnych z własnymi przekonaniami to codzienność, stawiająca często na naszej drodze ludzi, których wpływ zadziwia nas samych.
Razem z drugim człowiekiem stajemy się lepsi. Nasza dotychczasowa rzeczywistość widziana oczami tego drugiego obnaża przed nami niedoskonałość, którą wspólnie jesteśmy w stanie pokonać. Możemy być zupełnie różni, ale kiedy przypadkiem pojawia się miłość, ona nie pogłębia naszej odmienności. Ona zamiast dzielić, zaczyna łączyć , bez względu na wszystko, bo to właśnie miłość jest wszystkim. Miłość nie zna granic.
Czasem potrzebujemy innego człowieka, żeby obnażył przed nami nasze błędy, tak abyśmy byli je w stanie zrozumieć.
... za pieniądze faktycznie miłości nie kupisz, ale bardzo łatwo można ją stracić.
Czasem człowieczeństwo warto zachować dla kogoś, kto bardziej na to zasługuje.
Czasem mam wrażenie, że w dorosłym życiu zasłaniamy się pozorami, a prawda jest od nich daleka.
Łatwo jest układać cegły zgodnie z wytycznymi, ale dopiero prawdziwą sztuką jest to miejsce ożywić.
Życie to splot niezaplanowanych spotkań, historii z finałem innym niż ten, który zakładamy i ludzi, którzy często wywracają wszystko do góry nogami.
Umiejętnie przekazywane emocje potrafią powiedzieć więcej niż zwykłe słowa.
- Ale po czym poznać prawdziwą miłość?
- Ty tego nie wiesz, ja tego nie wiem. Nawet te pary, które nas dzisiaj otaczają też tego nie wiedzą. Nie powiedzą ci jak rozpoznać prawdziwą miłość. To się czuje. Po prostu się wie. A tego uczucia nie da się opisać. Żeby je poznać, każdy musi sam tego doświadczyć.
Przecież miłość jest piękna i dobra. Miłość to fundament raju. Nie może jej tu zabraknąć, w żadnej formie. Jest podobna do pełni szczęścia.
Po prostu czasem przebywamy wśród ludzi, pochłonięci własnymi sprawami i problemami, które wydają nam się bardzo poważne i często oczywiście tak właśnie jest, a nieopodal siedzi ktoś, w kogo oczach można zauważyć płomienie palącego go od środka cierpienia.
Anielskie słowa "LISTEN - słuchać" i SILENT "milczący" składają się dokładnie z tych samych liter. Największy problem z komunikacją polega na tym, że nie słuchamy, by zrozumieć; słuchamy by odpowiedzieć.
Ludzie są jak jabłka. Dobre jabłka. Zepsute jabłka. Zbyt dojrzałe lub niedojrzałe, Twarde i miękkie, słodkie i kwaśne. Każde jabłko ma nasienie. Serce. To ono sprawia, że są wyjątkowe.
Przyszłość jest zawsze pięknie wyphotoshopowana. Zawsze jesteśmy w niej o kilka kilogramów lżejsi, o kilka komórek mózgowych mądrzejsi, przesyceni życiowymi doświadczeniami i logiką. Smutna rzeczywistość jest taka, że wyrastasz na zupełnie innego człowieka niż myślałeś.
Są w życiu takie chwile, kiedy nasze dusze przejmuje zło, i naszym zadaniem jest odnalezienie dobra i pocieszenia w tych, którym na nas zleży.
Im robimy się starsi, tym bagno, w którym tkwimy, staje się głębsze.
Nienawiść motywuje bardziej niż miłość. Miłość jest radosna i spokojna. Szczęśliwych ludzi nic nie nakręca. Oni po prostu egzystują. A my, ludzie pełni nienawiści, jesteśmy inni. Głodni i zdesperowani. Zawistni ludzie są lepszymi kochankami.
Nastoletnie serca są głupie i równie lojalne co głodny, bezdomny kot. Przyjmą wszystko.
Życie bez umierania miałoby niewielkie znaczenie. A z pewnością nie miałoby żadnych perspektyw.
Jesteśmy chodzącymi workami, kośćmi obleczonymi mięsem i skórą. To czy mamy dla tego świata jakiekolwiek znaczenie, równie mocno zależy od tego, co zrobią z nami po śmierci, jak od tego, co sami zrobimy za życia.
Człowiek jest maszyną stworzoną do zabijania. Nie oszukujmy się. Jeszcze przed kilkuset laty większa część populacji męskiej ginęła z ręki innych ludzi, nie na skutek chorób. Dwa wieki temu pojedynek na śmierć i życie był sposobem rozwiązywania sporów. Rozwój cywilizacji zawdzięczamy tylko chęci wynalezienia jak najbardziej śmiercionośnej broni. W którym momencie zerwał się ewolucyjny łańcuch zabijania dla przeżycia? Dla zaspokojenia popędu, rozładowania emocji czy oczyszczenia atmosfery? Umarł król, niech żyje król. To wcale nie hasło francuskich lojalistów, a zawołanie prehistorycznych plemion. Najsilniejszy eliminował dotychczasowego wodza i sam się nim stawał. Dopóki nie pojawił się silniejszy od niego. Albo równie silny,lecz z twardszą czaszką.