Wykluczeni recenzja

Aleksandra Szałek "Wykluczeni".

Zapomniane miasto, ulica Staffa, podziemne bunkry. Dziwny, niewyjaśniony zgon nastolatka - syna policjantki, która przez całe wydarzenie uchodzi za nawiedzoną/walnietą. Po 20 latach sytuacja ma zamiar się powtórzyć... tym razem do bunkrów dostaje się autystyczny chłopiec. Czy uda mu się przetrwać? Co się wydarzyło w bunkrach? Co się wydarzyło w tym mieście? 

Miałam ochotę na horror. Dostałam prawdziwy horror! Historia opowiada o młodych ludziach. O ich zachowaniach i praktykach. O niepełnosprawnych, którzy dla większości są właśnie wykluczeni. Nie sądziłam, że będzie mi tak ciężko o tym czytać. Agresja młodych ludzi wobec zwierząt, wobec siebie nawzajem. I w końcu wobec rówieśników, którzy mają defekty, są bardziej lub mniej upośledzeni/niepełnosprawni. 

Obrzydliwe zachowanie nastolatków, którzy mają się za bóstwa, myślą, że mogą wszystko i nie poniosą żadnych konsekwencji swoich bestialskich czynów! A czyny są naprawdę przerażające. Znęcanie się nad zwierzętami. Znęcanie się psychiczne i fizyczne nad mniejszymi i mniej rozwiniętymi. Planowanie morderstw i upajanie się tym. Coś strasznego! Były momenty, że serce podchodziło mi do gardła. Bałam się czytać. Bałam się, do jakich okropieństw będą jeszcze zdolni Ci młodzi ludzie (choć lepsze słowo dla nich to potwory w ludzkiej skórze). 

Jak to horror, liczyłam na jakiś nadprzyrodzony wątek. Oczywiście go dostałam. Nie był wymuszony, nie był mdły. Wręcz przeciwnie. To właśnie ten wątek sprawił, że w sercu pojawiła się iskra nadziei. Nadziei na to, że jednak nie każdemu uda się ominąć konsekwencje. A przy takich konsekwencjach, które dostali, areszt i sądy to byłby pikuś.

Podsumowując. Mocna powieść o nienawiści wobec niepełnosprawnych. O najczystszej postaci zła. Zła, które obecne jest w młodych ludziach. Które rozprzestrzenia się, dobiega do monstrualnych rozmiarów. I w końcu opowieść o tym, że każda zbrodnia zostaje kiedyś odkryta. A jej konsekwencje prędzej czy później nas nie ominą. 

Zdecydowanie polecam.