Wojna uczuć recenzja

Książka „Wojna uczuć” autorstwa Williama Nicholsona była dla mnie przyjemnym zaskoczeniem. Rzadko sięgam po wojenne historie, ale tym razem zrobiłam wyjątek i bardzo się z tego cieszę. Rok 2012. Alice Dickinson to 23-letnia dziewczyna, której kolejny związek właśnie się rozpadł. Po rozmowie z „ojcem” a raczej dawcą spermy, który nie ukrywa, że jej nie chciał, dowiaduje się o istnieniu Pameli Avenell, swojej babci. Mężczyzna twierdzi, że nie potrafił pokochać jej, ponieważ i jego matka, czyli babka dziewczyny, nie potrafiła okazać mu matczynych uczuć. Bohaterka uzbrojona w adres, wyrusza do Normandii, aby osobiście porozmawiać z nieznaną krewną. Pamela zaczyna opowiadać historię z przeszłości, o wydarzeniach, które rozpoczęły się w 1942 roku. To właśnie wtedy matka Pameli, Kitty, poznaje dwóch żołnierzy - Eda i Larry’ego. Oboje są w niej zakochani. Wybucha wojna, która zmieni los całej trójki i jeszcze mocniej zagmatwa tą dziwną sytuację... Świetna, wciągająca książka! Autor poruszył tu cały szereg ważnych kwestii, zwłaszcza mroki II Wojny Światowej, niełatwy okres powojenny, dramatyczne losy bohaterów, miłosne animozje i skomplikowane losy młodych ludzi, którzy nie tylko będą zmagać się z chaosem zbrojeniowym, ale również ze stratą, własnymi lękami, potrzebami czy niespełnionym marzeniami. Napisana z polotem, wzruszająca i dynamiczna historia, pełna emocji, przemyśleń i tragicznych wyborów. Autor podczas tworzenia tej książki korzystał z licznych lektur i sprawozdań historycznych, aby jak najwierniej oddać ducha opisanych tu wydarzeń. Moim zdaniem udało się to znakomicie! Polecam serdecznie!

Moja ocena: 5/6