Wielki Mur z Winnipeg i ja recenzja

Vanessa Mazur od dwóch lat pełni funkcję asystentki gwiazdy futbolu –Aidena Gravesa, którego nazywają Wielkim Murem z Winnipeg. Mężczyzna jednak ignoruje jej istnienie. Zdaje się, że jest dla niego niewidoczna. Pewnego dnia, kobieta, kierując się ambicjami i własnym dobrem – decyduje się odejść z pracy, co nie robi na Aidenie żadnego, większego wrażenia. Tak jak można się było spodziewać. W końcu chłopak miał w głębokim poważaniu egzystencję Van a z jego ust, nigdy nie padło w jej stronę słowo „dziękuję". Ku zdziwieniu wszystkich – po miesiącu od odejścia, mężczyzna, u którego pracowała, pojawia się w drzwiach jej mieszkania i prosi o to, aby wróciła. Spotyka się z odmową ze strony Vanessy a wtedy... no właśnie? Co będzie gotów zaoferować jej Aiden w zamian za powrót?

Było to moje pierwsze zetknięcie z twórczością Mariany Zapaty i muszę przyznać, że zakochałam się w piórze tej autorki. Jest to mocny „slow burn” więc jeżeli lubicie książki, w których nic nie dzieje się od razu a uczucia pomiędzy bohaterami rozwijają się stopniowo i powoli. Od przyjaźni do miłości-w swoim własnym tempie-to serdecznie polecam wam sięgnąć po ten tytuł.

Przyznaję bez bicia, że początkowo trochę męczyły mnie rozbudowane opisy. Pierwsze sto stron co rusz przewracałam oczami. Wszystko było bardzo opisowe. Akcji było tu mało i głównie przez to, myślałam nad tym, czy nie odłożyć książki.

Mimo wszystko zaparłam się i była to najlepsza decyzja – bo im dalej w las, tym było tylko lepiej. Do tego stopnia, że nawet nie wiedziałam, w którym momencie wciągnęłam się tak bardzo, że nim się obejrzałam byłam już na ostatniej stronie powieści. Czytałam z zapartym tchem, zachwycona piórem autorki i opisaną historią.

Na samym początku Aiden, nie wzbudził mojej sympatii. Typowy gburowaty dupek, który wszystko wie najlepiej. Ignorował Van, co strasznie mnie wkurzało. Z czasem jednak zaczęłam go rozumieć, aby później kompletnie pokochać tę postać. No miłość!

„Nie znam nikogo innego, kto dokonałby tego, co ty. Dodaj to do tego, co już masz. Dasz radę. Możesz wszystko, rozumiesz?”

Vanessę za to pokochałam od razu. Świetnie wykreowana postać! Pomimo okropnie bolesnej przeszłości, dziewczyna była opiekuńcza i troskliwa a jej upór i siła w dążeniu do celu zrobiła na mnie nie lada wrażenie. Podziwiałam ją i z zapartym tchem zagłębiałam się w poczynania bohaterki. Kocham czytać o tak silnych i ambitnych kobietach.

Im dalej tym coraz mocniej pragnęłam jej wspólnego szczęścia z Aidenem. Ta dwójka zasłużyła na wszystko, co najlepsze a czytanie o rozwoju ich relacji było dla mnie czystą przyjemnością.