Z ciemnością jej do twarzy recenzja

Nadeszły czasy takiego wysypu literatury, że jednym z niewielu sposobów na utrzymanie czytelnika przy książce będącej przecież jedną z wielu, na dalszym niż pierwszy rozdziale, jest obarczenie go już na samym początku jakąś nierozwiązaną zagadką – na tyle frapującą, że poczuje się zobowiązany dotrzeć do jej wyjaśnienia. Kelly Keaton wrzuca nas wprost do raczej niecodziennego miejsca jakim jest wariatkowo - z lekarzem o dość swobodnych zasadach tajemnicy lekarskiej, który naprowadza bohaterkę na trop niejasnej przeszłości jej rodziny, w zadziwiający sposób przeplatającej się z jej przyszłością. I tak, bez większych wstępów, zostajemy wciągnięci w sam środek wartkiej akcji, dążącej ku jasno wytyczonemu celowi – samemu sercu zniszczonego przez huragany Nowego Orleanu i kryjącym się tam odpowiedziom na wszelkie pytania.

Autorka prowadzi nas tam prosto wytyczoną drogą – żadna ze scen nie ma na celu nic innego, jak tylko rozwój fabuły. Keaton nie bawi się w dłużyzny, wielostronicowe opisy scenerii czy wewnętrznych refleksji, nie zostawia mylnych tropów czytelnikom. Nie jest to zresztą powieść detektywistyczna czy realistyczna, a trzeba przyznać, że autorka nawet nie stara się stworzyć złudzenia całkowicie niepotrzebnego, drugiego dna. Zupełnie słusznie, bowiem zatarłoby to klarowny obraz wartko toczącej się przygodówki z lekką nutką romansu pomiędzy dwójką głównych postaci – rzecz jasna młodych, atrakcyjnych, ale też niewątpliwie barwnych, obdarzonych na tyle bujną przeszłością i skomplikowanym charakterem, że bladzi bohaterowie powieści z tej samej półki wyglądają przy nich jeszcze...bladziej.