Woda na sicie. Apokryf czarownicy recenzja

'Woda na sicie' mnie zachwyciła. Bohaterka przykuwa uwagę, bo jest niebanalna, przeżywa i wyraża całe spektrum emocji wobec całego świata, jej życie to pasmo cierpień, a ona mimo wszystko trwa i potrafi przetrwać. Dodatkowo, język, jakim wypowiada się narratorka, La Vecchia jest barwny i soczysty, stylizowany na dawny, a przy tym pełen przekleństw i wulgaryzmów, tak jak mogłaby się wypowiadać zła na cały świat i skrzywdzona przez otoczenie uboga prostytutka z nieprawego łoża. Kobieta, która musi sama przetrwać w nieprzyjemnym dla niej świecie, w którym zamożny ma wszystko, a biedny i bez rodziny nie ma nic, nawet dobrego imienia. Smutne jest to wszystko, ten świat przedstawiony w książce.
Jako próba powieści historycznej jestem rozczarowana książką. Gdy czytałam te nieliczne recenzje krytyczne odnośnie 'Córek Wawelu', zarzucające powieści subiektywizm i brak szerszego spojrzenia na epokę, byłam zdziwiona, bo tamta powieść mi naprawdę odpowiadała. Ta, 'Woda na sicie' nie, a moje uwagi są podobne to tych krytycznych, jakie tu cytuję.
Pierwszy zarzut jest taki, że cała rama kompozycyjna związana z uwięzieniem La Vecchi wydaje mi się jedynie oryginalną otoczką, mającą na celu sprawienie, że książka jest bardziej oryginalna niż inne powieści o biednych wieśniaczkach ze średniowiecza. Mało jest w tym wiarygodności i kompletnie brakuje napięcia związanego z zarzutami jej postawionymi. Mówiąc potocznie, te protokoły przesłuchań są trochę sztuczne. Ale w powieści popularnej 'ujdą'. Nie przeszkadzają, w każdym razie.
Inny zarzut wobec historyczności książki to kompletne nieosadzenie jej w polowaniu na czarownice w tamtych czasach. Przecież inkwizycja w różnych wiekach nie działała tak samo.
Książka więc historyczną nie jest, ale jest bardzo dobra wśród powieści popularnych, toczących się na tle średniowieczna (o, nawet tego, w którym wieku toczy się powieść, nie jestem pewna), a więc może renesansu? Ale chyba średniowiecza..... Tytułowa czarownica opowiada przesłuchującej ją inkwizycji swoje życie, w którym nie zabrakło żadnego z ludzkich nieszczęść. To smutna książka, w której poza przeżyciami La Vecchi zachwyca niebanalny język, dodający książce uroku. Jeśli pozostaniemy przy tej warstwie fabularnej to będziemy czytelniczo zadowoleni. Czyli przekładając książki Anny Brzezińskiej z półki historycznej na półkę z dobrymi fabułami z historią w tle, spokojnie mogę dać jej 6 gwiazdek.