Klerycy. O życiu w polskich seminariach recenzja

Miałam spore obawy o to, iż ta książka będzie jazdą po bandzie, jazdą bez trzymanki i nieustannym utyskiwaniem na zepsuty kościół. Dlaczego? Dlatego, że tak ostatnimi czasy społeczeństwo widzi Kościół, takich przekazów nie szczędzą nam ogólnodostępne media. Kościół zły, Kościół zepsuty, księża to pedofile, a struktura Kościoła jest skostniała i nieadekwatna do obecnych czasów i realiów. Ksiądz Tischner idealnie by tutaj nadał się z przytaczaną góralską teorią poznania, która mówi, że są trzy prawdy: "świento prawda, tys prawda i g*wno prawda". A co powiedziałby na temat życia w polskich seminariach? Tego już sie nigdy nie dowiemy; możemy natomiast sprawdzić, co na przedstawiony wyżej temat, a jeszcze wyżej przytoczone stereotypy ma do przedstawienia autor reportaży dotychczas dotyczących całkiem innej dziedziny życia.

Mariusz Sepioło wędruje po polskich seminariach, gdzie próbuje ustalić oraz skrystalizować wizję życia w tychże zakątkach będących przedsionkiem pełnoprawnego życia w hierarchia kościelnej jako duszpasterz. Jak wygląda codzienność w seminarium? Jak wygląda organizacja zajęć? Czy klerycy mają "wychodne"? Jakie normy, obyczaje przystoją, a co może prowadzić do wydalenia z obranej ścieżki z dnia na dzień?
Ogromnym plusem tego reportażu jest przekrój osób, jakie zostały dopuszczone do głosu: zarówno obecni klerycy i księża, jak i ci, którzy porzucili życie kościelne już na etapie studiów czy dopiero po święceniach prezbiterialnych.

Reportaż przekrojowo porusza każdą kwestię, jaka nasuwa się podczas rozważań na temat życia w seminarium, poczynając od motywacji, która kieruje młodymi mężczyznami na drodze do kapłaństwa po chwile słabości, kryzysy wiary, poczucie osamotnienia, układy, rozpasanie, krycie skandali, znajomości, obłudę, kłamstwo, a w efekcie rezygnację z obranej ścieżki. Struktura Kościoła przedstawiona od środka, która sugeruje, na jakim etapie wszystko zamiast piąć się ku górze, zaczyna toczyć się po równo pochyłej, ku bolesnemu lub wręcz wyzwalającemu upadkowi. Z nie lada zainteresowanie sięgnęłam po tę pozycję, ponieważ interesują mnie równolegle światy, które istnieją wokół mnie, a o których ja - zwykły człowiek nie mam bladego pojęcia - w końcu mogę wyobrazić sobie życie seminaryjne za furtą, jego cienie i blaski, tę mroczną i tę cieplejszą stronę. Reportaż nie zmienia w znacznym stopniu mojego stosunku do Kościoła, pozwala jednak nieco innym okiem i z większą dozą zrozumienia i docenienia spojrzeć na tych dobrych ludzi, których miałam okazję spotkać na swojej drodze, bo jak wnioskuję po lekturze, jest ich jak na lekarstwo.