Rio Anaconda recenzja

Wojciech Cejrowski już od dłuższego czasu raczy nas nie tylko wspaniałymi książkami, ale również ciekawymi filmami. Tym razem miałam okazję przeczytać kolejną już książkę tego pisarza a jest nią „Rio Anaconda Gringo i ostatni szaman plemienia Carapana”.
Pozycja ta została wydana dokładnie siedem lat temu i do dzisiaj zastanawiam się dlaczego tak późno po nią sięgnęłam. Może na wstępie dodam, ze nie będę trzymała się prawidłowych zasad pisania recenzji (nigdy mi to nie wychodziło), będą to raczej luźne myśli i spostrzeżenia.
Gdy pierwszy raz sięgnęłam po tę książkę pomyślałam sobie, że raczej szybko ją przeczytam z poprzednią „Gringo…” było podobnie, więc obaw nie było. Co się później okazało, że nawet nie zauważyłam kiedy minęło tych 435 stron. Zazdroszczę takiego sposobu pisania, kiedy normalnie nie można oczu oderwać, bo jeszcze jeden rozdział wypada przeczytać, co później skutkuje tym, że zegarek wskazuje godzinę o której normalni ludzie powinni spać.
Każdy kto zobaczy tę książkę na pewno zwróci uwagę na przepiękne fotografie z najdzikszych zakątków ziemi. Wojciech Cejrowski w tek lekturze opisuje swoją wyprawę na Dzikie Ziemie w okolicach Kolumbii i Brazylii, na które prawie nikt nigdy nie chodzi chyba, ze musi ale to już inna bajka.
Oczywiście cała książką jest przepełniona przezabawnymi anegdotami z wyprawy, które niesamowicie rozbawiają, a do tego luźny i prosty język sprawiają, że czyta się ją mile i przyjemnie.
Zdradzie kilka małych szczegółów, w książce poznajemy min.
- szamana Angelino
-szaloną rzekę Rio Anaconda
- najdziksze Dzikie Ziemie
- Japończyka
… i całą masę zaskakujących przygód, które moim zdaniem warto przeczytać, ot chociażby, żeby się pośmiać. Gorąco polecam.