Manhattan Beach recenzja

Ta książka jest głębsza niż sugeruje tytuł. Na brzegu plaży jesteśmy chwilę, później zanurzamy się coraz bardziej w morze, w ludzi, w tajemnice...
Książka ma trzech głównych bohaterów. Najwięcej jest Anny Kerrigan. To właśnie ona, jako pierwsza kobieta nurek, schodzi pod wodę w poszukiwaniu ciała swojego ojca Eddiego. Wiele lat przedtem w dwójkę odwiedzili szemranego biznesmena Dextera Stylesa w jego posiadłości obok Manhattan Beach. Ich spotkanie nie trwało długo, jednak połączyło losy tych osób na zawsze.
Wrócę do tej pierwszej postaci, Anny. Jest to bohaterka świetnie wykreowana, jak każdy człowiek pełna skrajności. Silna, ale też krucha. Niezależna, ale i samotna. Zdeterminowana, uparcie dąży do wyznaczonych sobie celów pomimo tego, że w tamtych czasach było o to ciężko kobietom.
„Manhattan Beach” Jennifer Egan nie jest łatwą książką. Akcja powieści dzieje się w czasach II wojny światowej, co dodatkowo sprawia, że lektura nie jest prosta. Podczas czytania trzeba się skupić i nastawić na wiele przemyśleń. A o czym? O wszystkim. O marzeniach, pracy, porzuceniu. O wojnie, chorobie, śmierci, tęsknocie. A także o woli życia, nie poddawaniu się go mimo wszystko.
Początkowo przerażała mnie wielowątkowość książki oraz to, że jak dla mnie było za dużo opisów nawet tych najbłahszych spraw. Jednak jak to bywa w dobrzej napisanej książce, wątki zaczęły się z sobą łączyć bądź rozwiązywać, dzięki temu lektura z każdą kolejną stroną była coraz przyjemniejsza. Ponadto z czasem okazało się, że nawet te rzeczy są istotne, mają swoją rolę do odegrania. Zaczęłam podziwiać kunszt autorki, że nie zagubiła się w tak licznych szczegółach przy takiej ilości stron (bo jest ich prawie 600). Szczególną uwagę należy też zwrócić na ogrom pracy, jaki został włożony w tą powieść. Jennifer Egan wiernie odwzorowała czasy drugiej wojny. Czytając „Manhattan Beach” miałam wrażenie, że zostałam przeniesiona do lat czterdziestych ubiegłego wieku.
Jak można się spodziewać, akcja książki nie pędzi. Od samego początku idzie ona powolnym tempem. Jak powolnym? Wydarzenia z tyłu okładki dzieją się grubo po połowie książki. Nie przeszkadza to jednak autorce zaskakiwać czytelnika. Nie spodziewałam się, że fabuła mogła obrać taki kierunek. Przewidywalne było tylko samo zakończenie, które trochę mnie zawiodło.
„Manhattan Beach” Jennifer Egan jest ponadczasową powieścią, która daje inne spojrzenie na wiele spraw. Polecam szczególnie na długie, jesienne wieczory.