Covid-19: pandemia, która nie powinna była się zdarzyć i jak nie dopuścić do następnej recenzja

Imprezy w restauracjach, pełne plaże i huczne wesela. Tymczasem liczba zachorowań rośnie. Czy epidemie rzeczywiście czegokolwiek są w stanie nas nauczyć? Debora MacKenzie ma nadzieję, że tak.

Na początku byłam przerażona, choć nie wykupowałam aż tyle papieru toaletowego. Dzisiaj strach nieco się zmniejszył, ale nadal staram się zachowywać ostrożność, choć zdaję sobie sprawę z tego, że życie w idealnej izolacji przez kilka miesięcy nie jest możliwe. I chociaż z chęcią poszłabym na imprezę, poleciała w podróż czy zaprosiła znajomych na wieczór gier, jak to mieliśmy w zwyczaju, to jestem gotowa na te ustępstwa, by jednak uciekać od choroby. Podziwiam tych, którzy podchodzą do epidemii bardziej beztrosko. Czytając „Covid-19” Debory MacKenzie, od wydawnictwa Zysk, znów przeraziłam się mocniej.

Debora MacKenzie pisała swoją książkę w momencie, gdy znaliśmy już niektóre fakty, ale jak sama przyznaje – w trakcie pisania mogło się jeszcze coś zmienić. Chiny dość długo ukrywały fakt pojawienia się nowego koronawirusa i co gorsze – jego przenoszenie się między ludźmi. Według autorki, opierającej się na informacjach naukowych, wirus pochodzi od nietoperza, ognisko znajdowało się w Wuhanie, nikt nie wyniósł wirusa z laboratorium, a uśmiercanie cywet było bezsensowne. W naturalnej medycynie chińskiej wciąż wykorzystuje się nietoperze odchody do pozyskiwania witaminy A, więc ryzyko zarażenia się wirusami, których te zwierzęta mają dość sporo, jest wysokie. Brak odpowiedniej higieny i kontroli mokrych targów sprzyja takim sytuacjom. Ukrywanie prawdy okazało się nie tylko groźne, ale też bardzo kosztowne. Mimo to – gdy wreszcie WHO ogłosiła pandemię, nawet państwa, posiadające odpowiednią wiedzę, nie przygotowały się dostatecznie dobrze. Sami Włosi przyznali, że zawiodła u nich biurokracja. W swojej książce autorka przedstawia temat epidemii dość szeroko, przytacza naukowe teorie i fakty, a także podaje nieprawdziwe informacje, z którymi mieliśmy i wciąż mamy do czynienia.

Historia ludzkości zna wiele przypadków epidemii. Autorka skupia się na tych najbardziej współczesnych, m.in. eboli, SARS, MERS, ptasiej grypie, wspominając też o strasznej grypie hiszpance. Koronawirusy są również niebezpieczne i chociaż nie powodują tak ogromnej śmiertelności, to niestety szybkość ich przenoszenia się między ludźmi jest ogromna, a obciążona służba zdrowa nie jest w stanie nad tym zapanować, zwłaszcza, że nie mamy zapasów respiratorów, leków, środków ochrony osobistej itd. Niewykluczone też, że pojawi się bardziej zjadliwa forma obecnego wirusa i wtedy śmiertelność będzie jeszcze wyższa. Smutne i przerażające się informacje na temat tego, dlaczego nie opłaca się pracować nad lekami i szczepionkami na tego rodzaju choroby wirusowe. Autorka pokazuje ogromne niebezpieczeństwo ze strony „zwykłej” grypy i wyjaśnia mechanizmy, przez które nadal nie mamy uniwersalnej szczepionki na grypę – jest to po prostu nieopłacalne. Strasznie. Istnieje lista niebezpiecznych patogenów i prognozy na temat rozwoju kolejnych pandemii. Już od dawna naukowcy mogliby pracować nad lekami i rozwiązaniami na wypadek wybuchu takich epidemii, jednak finansowanie nie jest dostateczne. Okazuje się, że w całej pandemii koronawirusa, jest wiele wątków pobocznych i cały łańcuch różnych zależności składa się w konsekwencji na nasze niepowodzenia.

Gdy czytałam tę książkę, sama czułam się już chora. Zimne dreszcze oblewały moje plecy. Boję się koronawirusa i boję się zwykłej grypy. Dla osób nieposiadających własnej odporności to jest prawdziwy dramat, dlatego gdy mówi się, że epidemia to wymysł, mam ochotę krzyczeć (delikatnie mówiąc). Debora MacKenzie przytacza lekcje, które opracowano po poprzednich epidemiach. Na szczęście – niektóre rzeczy się zmieniły, jak chociażby powstał system globalnego ostrzegania, czy zwiększono uprawnienia WHO. Niestety to wciąż za mało i nadal bagatelizujemy zagrożenie, gdy za rogiem czeka już kolejna epidemia. Czy kiedykolwiek się nauczymy, jak zapobiegać, zamiast potem narzekać na straty? Chyba w tej kwestii jestem mniej optymistyczna niż Debora MacKenzie.