Wyspa w kałuży recenzja

Kto z nas nie wspomina mile dzieciństwa? Kto z nas nie miał w owym dzieciństwie, chociażby jednego przyjaciela? Kto z nas nie zastanawiał się, jak to jest być dorosłym?
Krzysztof to mały chłopiec żyjący w czasach PRL-u. Niczym z pozoru się nie wyróżnia i może dalej by tak było, gdyby nie pewien chłopiec, który pożyczył mu swój rower zaczynając w ten sposób przyjaźń. Niestety polegała ona głównie na wyzyskiwaniu i manipulowaniu. Bogdan i Krzysiek, choć często przez lata tracili kontakt to i tak zawsze znajdowali do siebie drogę, a wtedy działy się różnie rzeczy... oj działy.

Czytając tę książkę, zadawałam sobie pytania, które pojawiły mi się niemal od razu po spotkaniu po raz pierwszy Bogdana: ,,Jak wpływ dominującej osobowości wpływa na drugiego człowieka?'' oraz ,,Czy ośmioletni Krzysztof może się przed nim obronić?''

Nie ukrywam, książka bardzo mi się podobała i odstresowała. Jest idealna na relaksacyjne wieczory z ciepłą herbatką i w łóżeczku. Autor sprawia, że zaczynamy się zastanawiać nad postępowaniem obu chłopaków, że zaczynamy rozmyślać co przyniesie im przyszłość i jakie będą konsekwencje ich przyjaźni. Na całe szczęście pod koniec książki pojawia się anioł, który poniekąd naprawia życie naszego głównego bohatera i wprowadza go w dorosłość.

Właśnie ten motyw: Patrzenie jak bohater dorasta, popełnia błędy i podejmuje trudne decyzje, bardzo mi się podobał. Tak jak i jego naprawianie błędów, stopniowe zmienianie się. To było niesamowite.

Oczywiście książka ma swoje wady takie jak np. nieco sztywne dialogi, które czasami są ostro przesadzone czy chociażby słaba kreacja rodziców Krzysia, ale przy całokształcie i tym, co wyciągamy z tej powieści ,to naprawdę to nie przeszkadza.

,,Wyspa w kałuży'' to bardzo dobra powieść, która zasługuje na 7/10.