Przynęta recenzja

„Przynęta” jest książką o detektyw Emily Baxter. Zostaje ona wysłana do Nowego Jorku, gdzie dołącza do grupy pracującej nad makabryczną zbrodnią. Wiszące nad Mostem Brooklińskim ciało na wycięte na piersi słowo „Przynęta”. W innym miejscu zbrodni znajdują kolejną ofiarę. Tym razem na wycięte słowo „Marionetka”. Analogiczne zostają popełnione dwa podobne mordy. Detektywi są bezradni, a Baxter musi opanować sytuację zanim będzie za późno.
Brzmi intrygująco, prawda? Bo mnie zaciekawiło to od samego początku, lubię takie mocne rozpoczęcia. Niestety im dalej w las (tudzież w książkę) tym mój entuzjazm malał. Zagadka oraz morderstwa są bardziej skonstruowane niż w „Szmacianej lalce”, jednak nawet to nie sprawiło, że „Przynęta” mnie porwała. Jeśli chodzi o bohaterów to Emily Baxter ma ogromny temperament, niewyparzony język i problem z alkoholem (ziew). Nie wiem czy polubiłabym ją w realnym życiu. Szczerze muszę przyznać, że brakowało mi tutaj niepokornego Williama Faweksa. Szczególnie, że „Szmaciana lalka” zakończyła się tak, a nie inaczej!
Spodobało mi się to, że z każdą kolejną stroną dowiadujemy się coraz więcej o każdej z postaci. Pozwala nam to na ich lepsze poznanie ich oraz zżycie się z nimi. Myślę, że zaprzyjaźniłabym się z Rouchem, amerykańskim agentem, który został wprowadzony w tej części. Stworzyli z Baxter fajny duet i mam nadzieję, że pojawi się w trzeciej części trylogii.
Jednak mam jedno „ale”. Ostatnio na rynku czytelniczym pojawia się wiele kryminałów i thrillerów. I stąd moje zastrzeżenie – „Szmaciana lalka” oraz „Przynęta” nie wywołały we mnie dużego zachwytu. Zabrakło mi w nich oryginalności i tego „czegoś”, zarówno w pierwszej jak i drugiej części. „Przynętę” czytałam długo, można powiedzieć, że na końcu wręcz ją męczyłam. Lektura nie zawsze sprawiała mi przyjemność. Nie trzymała mnie mocno w napięciu. Albo po prostu przeczytałam zbyt wiele kryminałów i mam wygórowane oczekiwania. Polecam tylko zainteresowanym.