Dama w kapeluszu recenzja

Nie ma chyba bardziej radosnego okresu w historii Polski niż okres międzywojenny. Polska, wyzwolona wreszcie z okowów niewoli budzi się do życia i zaczyna kwitnąć w latach dwudziestych i trzydziestych. Rozwój literatury, sztuki, teatru czy muzyki jest znaczny, a jeszcze otwarcie się na europejskie trendy modowe sprawia, że kraj stara się nadążyć za duchem rozwoju w każdej dziedzinie. Niestety podział klasowy istnieje w tym czasie i chyba dopiero wybuch wojny powoduje jego upadek. I w niższych wartwach społecznych zamiast radości życia, trwa walka o przetrwanie. Dlatego dzisiaj mam dla Was poruszającą opowieść o tej chęci zawalczenia o siebie i o lepszy los i gorąco Was zachęcam do sięgnięcia po „Damę w kapeluszu” Anny Stryjewskiej.

Apolonia po kolejnym ataku ze strony swojego ojczyma, opuszcza rodzinną wieś pod Rzgowem i przyjeżdża do Łodzi do siostry matki. Ta nie ma dla niej miejsca, więc młodziutka dziewczyna wynajduje łóżko w pokoju, który dzieli z Helką, młodą prostytutką, praczką Mańką, pucybutem Frankiem, który zajmuje się ciemnymi interesami i panem Władkiem, starszym mężczyzną pracującym jako ostrzący noże. Dzięki Mańce zatrudnia się w pralni, ale zaraz potem udaje jej się zdobyć pracę w pracowni kapeluszy na Piotrowskiej. Właścicielka jest jednak bardzo surowa i zwalnia dziewczynę za drobne przewinienie. Przez przypadek trafia ona do zapuszczonego sklepiku z kapeluszami i proponuje właścicielowi układ, ona ożywi jego pracownię, a on da jej pokój i wyżywienie. Mijają tygodnie, dzięki talentowi Apolonii zakład pana Chrynickiego przechodzi ogromną zmianę i zaczyna być modny wśród miejscowych elegantek. A między Apolonią, a właścicielem rodzi się uczucie, tylko czy chłopka ma prawo poślubić dobrze sytuowanego pana? I czy sukces, który wspólnie odnieśli, nie będzie komuś przeszkadzał?

Pani Ania zaprasza czytelnika w cudowną podróż po Łodzi, do której ściągają tłumy ludzi w poszukiwaniu lepszego życia. Mamy okazję więc poznać życie w biedniejszych dzielnicach miasta, gdzie ludzie muszą walczyć o przetrwanie, robiąc czasami rzeczy poniżej ich godności albo niezgodne z prawem. A w tle pobrzmiewa muzyka podwórkowych kapeli, w której radość miesza się ze smutkiem. „Dama w kapeluszu” wzrusza więc bardzo, wywołuje wiele emocji, w tym choćby poczucia niesprawiedliwości, ale też daje nadzieję, pokazując, że przyjaźń i miłość są możliwe ponad wszelkimi społecznymi podziałami i zawsze należy dążyć do realizacji swoich marzeń. To było moje pierwsze spotkanie z autorką i muszę przyznać, że bardzo spodobał mi się jej lekki, ale zarazem niezwykle emocjonalny styl i taka ogromna staranność w dbaniu o szczegóły historyczne, dzięki którym przenosimy się w czasie i czujemy się, jakbyśmy uczestniczyli w opowieści. Jeżeli wiec macie ochotę na piękną podróż w przeszłość, to usiądźcie wygodnie w fotelu, zróbcie sobie herbatkę i pozwólcie się porwać tej pięknej opowieści o ludziach, których jedynym pragnieniem było żyć godnie i ponad społecznymi podziałami.