Niedokończony portret recenzja

Książa jest relacją z rozmowy narratora, malarza portrecisty z niedoszłą samobójczynią nazwaną przez niego Celią o jej życiu. Jest to życie w epoce wiktoriańskiej.

Nietrudno tu zauważyć przemyconych szczegółów z życia autorki - dom rodzinny, śmierć ojca, podróż do Francji itd.

Celia od dziecka była typem romantycznym, uczucia w jej życiu odgrywały najważniejszą rolę. Otoczona wielką miłością przez rodziców nie wyobrażała sobie, że życie może wyglądać inaczej. Wyrasta na osobę niezwykle wrażliwą, nieśmiałą i nie bardzo wierzącą w swoje możliwości. Co ciekawe, wychowała się w domu, w którym była zachęcana do podążania własnymi ścieżkami, by odnaleźć swoje miejsce na ziemi. Pomimo kompleksów, wielu mężczyzn rusza na podbój jej serca. Jednak Celia wiele oświadczyn odrzuca.

W końcu wychodzi za mąż i ma odczucie, że to szczęście młodej pary będzie trwało wiecznie. Nic bardziej mylnego... Dermot początkowo sprawiający wrażenie bardzo zakochanego, szybko odkrywa swoje prawdziwe ja. Jest człowiekiem, który nie widzi potrzeby mówienia o uczuciach, okazywaniu ich. Liczy się dla niego tylko kariera, pieniądze i golf. Gdy pojawia się na świecie córka Judy, Celia ma nadzieje, że uda się z nią stworzyć takie relacje, jakie ona miała z własną matką, Miriam. Niebawem okazuje się, że córka jest kopią ojca pod każdym względem. Pewnego dnia Dermot postanawia odejść od żony i żąda szybkiego rozwodu.

Powieść ta ma wiele wątków zaczerpniętych z życia autorki. Jest to przejmująca historia mówiąca o odcieniach miłości. Każdy człowiek w zetknięciu ze światem pozbawionym uczuć jest skazany na cierpienie.