Narzeczona nazisty recenzja

Narzeczona nazisty rzuciła mi się w oczy już w zapowiedziach - doskonale wiedziałam, że muszę ją przeczytać bo nie ukrywam podobają mi się książki w takim stylu. Uwielbiam historię II wojny światowej samą w sobie ale nie zawsze mam nastrój by czytać suche historyczne fakty. Chętnie dlatego też sięgam po fikcyjne obyczajówki z historią w tle, mam ich na swoim koncie dość sporo i z tym tytułem nie mogło być inaczej zwłaszcza, że z autorką łączy mnie pochodzenie z tego samego miasta.

Książkę zaczęłam czytać od razu jak wpadła w me ręce - prolog, który moim zdaniem był też trochę epilogiem (miał miejsce w 1950 roku) zdradził mi jedno z głównych pytań - czy narzeczona stała się żoną?🤫 W zasadzie dość ciekawy zabieg, który w pierwszej chwili mnie zdziwił a w drugiej pchał w tę historię. Historia właściwa książki rozpoczyna się w wakacje 1938 roku i przedstawia nam Warszawiankę Hanię - damę do towarzystwa starszej hrabiny Irene von Richter. Podczas tychże wakacji Hania poznaje wnuka Hrabiny - Johanna - w dość nietypowych okolicznościach.

Oboje przypadają sobie do gustu, jednak mają dla siebie tylko jedną noc i nie przyjmują tego do swojej świadomości. Rozchodzą się w swoje strony bo wakacje dobiegają końca. Dopiero z czasem uświadamiają sobie jak jedno drugiemu wywróciło życie do góry nogami. Każdy kolejny rozdział to rollercoaster uczuć, pasji i namiętności. Mezalians społeczny i pochodzeniowy, który w tamtych czasach nie miał prawa się wydarzyć. Dodajmy do tego intrygi, szpiegostwo, początek wojny i już wiemy, że życie to nie jest bajka w której wszystko idzie po naszej myśli. Po myśli bohaterów. To co na przestrzeni 580 stron zaserwowała nam pani Basia według mnie jest po prostu fenomenem w tego typu literaturze. Dostajemy od niej świetnie przedstawiony obraz Niemiec i Polski chwilę przed wojną, w jej trakcie a także po niej. Dostajemy dużą dawkę niesamowitego uczucia między bohaterami, dostajemy tragizm wojny dotykający ludzi, brutalność okupantów, waleczność Polaków. I przede wszystkim dostajemy zakończenie, które wycisnęło ze mnie dużo łez. Cudowny debiut i nie ukrywam czekam na więcej gdyż autorka ma niesamowitą umiejętność pisania w taki sposób, że chce się chłonąć każdy wyraz. Ostatnie 300 stron przeczytałam bez żadnej przerwy.

Zdecydowanie polecam tę książkę. Cieszę się, że mogłam przeżyć tę podróż razem z Hanią i Johannem.