Wielkie nadzieje recenzja

Po raz kolejny zachwyciłam się prozą Dickensa i choć była to kolejna lektura tej książki, to cieszyła mnie bardzo. Zresztą, zapomniałam już treści. Tym razem delektowałam się kunsztem epickim Dickensa oraz wymową tej książki.
Kunszt epicki Dickensa przejawia się w humorze w tej powieści. Tak, tak, humorze. Bo przecież wszystkie postacie tej książki ukazane są lekko satyrycznie. Wyeksponowano typowe dla nich zachowania, gesty, sposób zachowania w towarzystwie. Można się tym delektować. Po drugie fabuła. W porównaniu z tymi licznymi powieściami współczesnymi, którymi się katowałam albo które przezornie odrzucam, Dickens jest naprawdę znakomity. W każdym rozdziale jest jakieś wydarzenie, które pcha akcję do przodu. Zwroty akcji są ogromne i dramatyczne. To mistrz gatunku. Czytam sobie Dickensa wyobrażając sobie jak mogła wyglądać lektura tej powieści w czasach sprzed telewizora. Kupowano tę książkę jako drogi luksus. Siadała cała rodzina przy kominku albo piecu. Ktoś czytał, a wszyscy słuchali. Lektura to była na miesiąc. Tak to widzę. I wydaje mi się, że książka jest wystarczająco pełna akcji, żeby zaciekawić do kolejnych odcinków, na kolejne wieczory...
Czytałam ją z zachwytem estetycznym, ale i poruszona treścią. Wielkie nadzieje miał Pip na swoje życie. Chciał coś osiągnąć, wyrwać się z biedy, zamieszkać w wielkim świecie, pokazać światu, że nie jest obdartusem. Odebrałam tę powieść jako książkę o dorastaniu, o próbach wyrwania się, o okłamywaniu siebie i pokazywaniu się otoczeniu w innym świetle niż zostaliśmy wychowani.
Pip dla mnie nie był osobą złą, był po prostu ambitnym młodym człowiekiem, który chciał coś zrobić ze swoim życiem. I chyba rozumiał to Joe, najlepszy ojciec jakiego znamy w literaturze. Bardzo mnie ta postać wzruszała.
Przeciwieństwem szczerego w zachowaniu Pipa był w powieści Wemmick, który jasno oddzielał życie osobiste od pracy. Nie był obłudny, ale był stonowany w kontaktach z przełożonym. Nie łączył tego, nie przenosił życia domowego do pracy i tego uczył Pipa. Pip miał inny charakter, on był ekstrawertykiem, który nie potrafił nie mówić o swoim życiu. U niego wszystko było jednym. Praca wynikała ze stylu życia, a życie łączyło się z pracą.
Trzecim typem była Biddy, której wystarczała rodzina i małe skromne kształcenie się. Ona od razu wiedziała, gdzie tkwi jej szczęście i jego się trzymała. Wzloty i ambicje trzymała w sobie.
Jak widać, książka mocno mnie wzruszyła, zachwyciła i poruszyła w mózgu to miejsce, które odpowiada za doznania estetyczne. Rzadko to miejsce jest łechtane, bo tylko przy wybitnej powieści. A taka łączy doskonałość konstrukcji, znakomity język i porusza coś w człowieku. We mnie poruszyła. Jest dla mnie takim lustrem. Niesamowita książka.