Życie po mężczyźnie recenzja

Bohaterką książki jest kobieta po 50. Opowiada o swoich zmarnowanych porankach, przez które znalazła się u psychoterapeuty, o dzieciństwie, w którym chowała się pod stołem, o małżeństwach kończących się zawsze rozwodem, o wszystkich wydarzeniach, których żałuje, i które przyniosły jej satysfakcję. Analizuje swoją przeszłość na działce, która jest swego rodzaju azylem wspomagającym ułożeniu wspomnień. W tym samym czasie obmyśla plan zbrodni doskonałej, a jedyne co napawa ją głęboką zadumą, jest fakt, iż nie zdecydowała się na dziecko - dziewczynkę, której mogłaby przekazać swą wiedzę i pogląd na świat.

Ironiczny humor podsycany wulgaryzmami jest tym, bez czego ta książka byłaby dla mnie totalnym niewypałem. Opowieść Hanny Samson jest kierowana do kobiet dojrzałych, wiedzących co osiągnęły w życiu i na co je jeszcze stać. Sądzę, że niektóre z nich mogłyby się utożsamiać z portretem kobiety ukazanej w "Życiu po mężczyźnie". Jest faktem, że 176 stron posiadających dosyć dużą czcionkę czyta się szybko, ale równie szybko zapomina się jej treść. Minęło 4-5 dni od czasu, gdy odłożyłam ją na półkę,a nie jestem w stanie przypomnieć sobie większości całej historii. Czy to nie dziwne? może przyczyna leży w tym, że mam niecałe 24 lata i nie utożsamiam się z problemami zawartymi w przedstawionej opowieści?

Podsumowując, jeśli właśnie porządkujecie i robicie "rozliczenie podatkowe" własnego życia, przy czym macie +50 lat, to zapraszam do lektury.