Historia pana Sommera recenzja

Patrick Suskind dotąd był mi znany wyłącznie z "Pachnidła", którym byłam zachwycona. Dzięki temu nie obawiałam się, że Pan Sommer" będzie nieudany.

Książeczka jest mała i niepozorna. Przez ilustracje pana Sempe (Mikołajek) można mieć wrażenie, że to książka dla dzieci.Doświadczenie uczy, że takie niewielkie przedmioty często skrywają w sobie ogromny skarb. Tak samo jest z tą książką.

Całą opowieść przedstawia mały chłopiec. Jest bardzo mądry jak na swój wiek. Jego pasją jest wspinanie się po drzewach. Opowiada on głównie o swoim życiu. Czasem wspomina o panu Sommerze, dziwnym, starszym człowieku, który dnie spędza na szybkim chodzeniu po tych samych trasach.

"Nikt nie wiedział, jak pan Sommer ma na imię, Peter, Paul, Heinrich, czy Franz- Xaver, ani czy przypadkiem nie jest doktorem Sommerem lub profesorem Sommerem, albo profesorem doktorem Sommerem - znany był jedynie i wyłącznie jako "pan Sommer". (s 15)

Chłopiec dorastał, zajmował się tym, czym zajmuje się każdy mężniejący chłopiec - rozrywkami, trochę nauką. W mieście zwracano na pana Sommera coraz mniejszą uwagę. Pewnego dnia narrator zauważył Sommera wchodzącego do jeziora. Najpierw po kostki, potem po kolana, coraz głębiej. W końcu pozostał po nim tylko kapelusz.

To punkt przełomowy dla opowiadającego chłopca. Rozdziela on dzieciństwo od dorosłości. Zrozumiał, że życie to nie tylko zabawa i przyjemności, a przede wszystkim uciekający czas.

Z drugiej strony pan Sommer - człowiek, który starał się uciec od śmierci. Prób była bezcelowa i męcząca, dlatego staruszek zdecydował się wyjść jej naprzeciw.

Opowiadanie jest ozdobione świetnie pasującymi obrazkami. Ma ono coś z "Pachnidła", ale więcej z "Małego Księcia".Są też momenty zabawne, absurdalne. Mimo tego książka skłania do przemyśleń. Polecam.