Kobieta w czerni. Rączka recenzja

Susan Hill "Kobieta w Czerni".

Arthur Kipp - młody, wrażliwy i inteligentny prawnik, dostaje pewne zlecenie, aby pojechać na pogrzeb dziwnej kobiety, później przeszukać jej dom i znaleźć wszystkie warte uwagi papiery i dokumenty. Wyjazd zmienia całe jego dotychczasowe życie, zmienia jego samego. Bowiem w zapadłej mieścinie, w okolicach trzęsawiska, dzieją się od kilkudziesięciu lat straszne i niewytłumaczalne rzeczy. Nie chodzi tu o zwykłe nawiedzenie. To coś o wiele głębszego i straszniejszego. Coś, co ma swoje dalsze konsekwencje.

Oglądałam kilka razy film o tym samym tytule. Film zrobił na mnie mega wrażenie, za każdym razem odczuwam przy nim bardzo silne emocje. Dlatego też jak tylko zobaczyłam książkę, musiałam przeczytać. Nie jestem specjalnie zaskoczona, aczkolwiek książka ma swój wyjątkowy charakter. Przede wszystkim klimat. Czuć ciężkość, grozę i przejęcie. Tajemnicze zjawiska sprawiają, że można mieć gęsią skórkę. Opisy są tak bardzo dokładne, że nie trzeba zamykać oczu, by widzieć każdy szczegół. Mokradła i mgła sprawiają, że serce bije szybciej. Mimo faktu, że wiedziałam, czego mogę się spodziewać, jestem pod ogromnym wrażeniem. Książka to historia Arthura, opowiadanie jego przeszłości. Chwyta za serce, przeraża. "Kobieta w czerni" to kawałek dobrej literatury. Osobiście czytając w nocy, naprawdę się bałam. Autorka umie podtrzymać tajemniczość i grozę chwili.

Susan Hill "Rączka".

Antykwariusz Adam Snow przypadkowo znajduje Biały Dom, a właściwie jego ruiny. Ogród, który dom otacza także znajduje się w totalnej rozsypce. Dżungla, tak można to określić. Adam jest jednak zafascynowany klimatem, a także tym, że poczuł dotyk rączki. Niemożliwe, a jednak tak bardzo realne, czuł to doskonale, dawało mu to spokój. Do pewnego czasu... zaczęły się koszmary, dotyk rączki stał się inny, złowieszczy, pragnący skrzywdzić. A prawda, do której Adam dążył, okazała się jeszcze bardziej przerażająca.

Historia bardzo ciekawa, chwilami emanowała czystym strachem. Opisy szczegółowe, czułam, jakbym osobiście była w ogrodzie, w białym opuszczonym domu. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy, chociaż sama końcówka była w pewnym momencie bardzo przewidywalna. Jednocześnie nie zawiodła. Lubię książki o duchach, więc jestem naprawdę zadowolona.

Obie historie są mocne pod względem psychologicznym, obie zawierają wspaniałe opisy środowiska. Obie emanują zjawiskami nadprzyrodzonymi, aczkolwiek w sposób bardzo realny, mało drastyczny, a jednak sprawiający, że włos się na głowie jeży. Zdecydowanie to mój klimat! Każda historia jest wyjątkowa i indywidualna pomimo tego samego wzoru, to jest historii o duchach.

Szczerze mogę polecić.