Syn wiedźmy recenzja

Barnhill już od pierwszych stron przenosi nas w świat przepełniony magią. Od pierwszych stron poznajemy losy Neda i jego rodziny. On – nastoletni chłopiec, traci w tragicznym wypadku brata bliźniaka. Obwiniany o tę śmierć przez większość mieszkańców wioski, zamyka się w sobie. Z tego względu podchodzi nieufnie do większości spraw i ludzi. Matka – miejscowa czarownica, dzierży w rękach magię. Wykorzystuje ją do własnych celów, stawiając niekiedy na szali nawet własne życie. Na przeciwległym planie z kolei pojawia się Aine – córka Króla Zbójców, osierocona przez matkę. Ta na łożu śmierci przepowiada córce: Uratujesz życie niewłaściwemu chłopcu, a on uratuje życie tobie. Kim jest niewłaściwy chłopiec? Co kryje się za tą tajemnicą? Aine wyrusza w podróż, aby odszukać odpowiedzi na te pytania. Po drodze nawiązuje nowe przyjaźnie. Niekoniecznie tylko z ludźmi i ze zwierzętami..

Czy to tylko zwykła bajka?

Po przeczytaniu z całą pewnością mogę odpowiedzieć, że nie. 
Ze względu na słownictwo i ładunek emocjonalny, jaki niesie, zostanie najlepiej odebrana przez starsze dzieci i dorosłych. Stałe ryzyko, wszechobecna magia, pojawianie się nowych bohaterów – to wszystko ożywia fabułę i sprawia, że głód czytelniczy wzrasta. Uważam, że ekranizacja książki mogłaby być dużym sukcesem.

Moc tkwi w słowach!

Syn wiedźmy to opowieść nie tylko o fantastyce i magii. To także historia o tym, jak niedoceniana jest moc słów, silniejsza niż wszystkie zaklęcia. Ponadto, ukazuje niesamowite momenty przygód, miłości, ale też poświęcenia, trudnych momentów, cierpienia i żalu… Książka wciągnęła mnie już po pierwszych rozdziałach i utrzymała w niepewności do samego końca. Tym samym żałuję, że nie miałam możliwości zetknięcia się z twórczością Barnhill w latach dzieciństwa. Sięgnijcie po tę pozycję i przekonajcie się, że magia słów wykracza daleko poza ramy książek.