Pamiętam Cię recenzja

Gdyby na podstawie książki powstał film, z pewnością zajął by topowe miejsce w rankingu cyklu schizofreniczne kino. Jest to bowiem druga książka tej autorki, która nie pozwoliła mi spać w nocy z obawy przed atakiem duchów z zaświatów. Ten czerwony paseczek na okładce z napisem "horror" nie jest tylko reklamą. Powiedziałabym, że jest przestrogą! Miejcie się na baczności. Ta książka zmrozi Wam krew w żyłach.

Mogę dokładnie odtworzyć obraz jaki powstawał podczas czytania tej powieści. Zimne, lodowate, wietrzne, ciemne i zamglone przestrzenie gdzieś na odludzi w Islandii. Bezkresna woda okalająca przeklętą i wyludnioną wyspę. Tajemniczy cmentarz i stare, opuszczone i zaniedbane domy. Trzeba przyznać, że jest to idealne tło na wstrząsający horror.

Trójka dobrych znajomych: Lif, Gardar i jego żona Katrin postanowili odnowić jeden z budynków stojących na owianej złą sławą wyspie. Poprzedni właściciel domu przepadł bez wieści, a plotka niesie, że nie do końca był to przypadek. Kiedy do nieznośnych mrozów dochodzą dziwne znaleziska przyjaciół, ciche i urywane szepty słyszane z morza czy ślady mokrych dziecięcych stópek na piasku, sprawa zaczyna nabierać rumieńców. Mniej więcej w tym samym czasie po drugiej stronie wyspy dochodzi do niecodziennego i dziwnego nieco zdarzenia. Ktoś włamał się do miejscowej szkoły, dewastując ją i wypisując na ścianach z pozoru nic nieznaczące słowa. Freya, psychiatra i zarazem ojciec zaginionego przed 3 laty chłopca wraz z policjantką Dagny znajdują powiązania tego zdarzenia z innych, bardzo podobnych, mającym miejsce dziesięciolecia temu. Natrafiają na poszlakę, która wskazuje, iż podobny akt wandalizmu w przeszłości pociągnął za sobą szereg tajemniczych zgonów. Ofiary umierały w różnych okresach czasu, mając na plecach wyryte krzyże. Czy można wpaść na bardziej chory i przerażający motyw?

Czy cała sprawa ma coś wspólnego z zaginionym synem Freya? A jaki ma to związek z wydarzeniami na wyspie? Co oznaczają ślady krzyży na plecach ofiar? Całość krok po kroku łączy się w zaskakującą, spójną całość.

Przerażenie i napięcie, jakie towarzyszą lekturze przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Bałam się czytać, kiedy w pokoju było ciemno i byłam w nim sama. Do białej gorączki przyprawił mnie własny pies, który wchodząc ochoczo do salonu, sprawił, że podłoga zatrzeszczała złowieszczo. Jest to lektura dla czytelników o mocnych nerwach i chęci podwyższenia sobie stężenia adrenaliny w krwiobiegu.