Sweetbitter recenzja

Obecność tej książki na półce w Empiku była dla mnie czymś surrealistycznym. Nie zrozumcie mnie źle, wiedziałam o istnieniu pierwowzoru literackiego, ale jakoś to wyparłam. Pomyślałam sobie chyba, że nikt jej nie przetłumaczył. A jednak stoję w sklepie, widzę ją i najzwyczajniej w świecie ją kupuję. Nie mogłam przestać zachwycać się faktem, że ta książka jest moja. Przeżywałam jakieś niewysłowione wrażenia estetyczne, patrząc na nią. Na jej okładkę. Nawet nie potrafię tego wytłumaczyć za bardzo.

Powieść jest pełna ulotności. Spontanicznych emocji, niedopowiedzeń, tajemnic... Narracja jest nietypowa, bo złożona z krótszych epizodów. Niektóre fragmenty to dosłownie kilku zdaniowy opis wrażenia, niezwiązany z głównym nurtem fabularnym. Mam chyba słabość do takiego zabiegu i wkręciłam się.

Główna bohaterka, Tess, jest niesamowicie... człowiecza? Daje się ponieść sytuacjom, często reaguje pod wpływem impulsu, jest przepełniona niezgodą na otaczającą ją rzeczywistość. Myśli w sposób głęboki, bardzo filozoficzny. Skądinąd fenomenem jest to, że wszyscy bohaterowie Sweetbitter są niesamowicie oczytani i obeznani ze sztuką, a mimo to zachowują się jak zwierzęta (bestie nawet). To jedna z rzeczy, których wciąż nie potrafię zrozumieć. Nie tylko w samej powieści, ale też społecznie, jako zjawiska. Współpracownicy Tess nadużywają wulgarnego języka i sprawiają wrażenie istot zupełnie znieczulonych. Jakby już nigdy nic nie miało nimi wstrząsnąć. Główna bohaterka trochę się wyróżnia, bo wciąż szuka swojej tożsamości i swojego miejsca. Brak jej wyrachowania, a jej pragnienia i priorytety wciąż się rozmywają.

To nie była zwyczajna lektura. Klimat, w którym zakochałam się podczas oglądania serialu, utrzymuje się też tutaj, mimo że w obydwu występują wydarzenia dodane, a nieobecne w drugim (brakowało mi kilku ulubionych scen z serialu, ale muszę to przeboleć, albo po prostu zrobić sobie poksiążkowy rewatch). Myśl jest jednak taka sama. Niedopowiedziany główny wątek również. A Jake'owi miałam ochotę przywalić w twarz co najmniej pięćdziesiąt razy (ale to chyba zrozumiałe).