Dogonić rozwiane marzenia recenzja

Dawno już nie miałam styczności z powieścią, która wywołała by u mnie tyle emocji. Historia życia Samanthy Friedman i jej adoptowanej córki Cameron wciągnęła mnie bez reszty. Ale zacznijmy od początku.

Samantha, zabiegana matka trójki dzieci, na co dzień załatwia miliony różnych domowych obowiązków, w których nawale nie może znaleźć czasu dla siebie. Jej małżeństwo z Bobem powoli rozpada się, gdyż coraz bardziej oddalają się z mężem od siebie. Sam zaczyna marzyć o lepszym życiu, nie może zrozumieć, jak to się stało, że z ambitnej, odnoszącej sukcesy kobiety przeistoczyła się w kurę domową, uwięzioną w klatce szarej codzienności.
Cameron ma 16 lat i właśnie przechodzi okres buntu przeciwko całemu światu. Jako mała dziewczynka w dość brutalny sposób dowiedziała się prawdy od swoim pochodzeniu. To zrujnowało jej psychikę i sprawiło, że we własnej rodzinie czuje się obca i niepasująca. Szukając ludzi, którzy zaakceptowali by ja taką, jaką jest wpada w złe towarzystwo i sięga po narkotyki.

Pewnego dnia Samantha przypadkowo poznaje mężczyznę, który zdaje się być jej bratnią duszą i nadzieją na ucieczkę od monotonii. Cameron zaś wpada na pomysł, by odnaleźć swoją biologiczną matkę, naiwnie wierząc, ze stworzą razem idealną rodzinę.

W powieści przedstawiony został obraz rodziny, która podąża prosto ku destrukcji. Poszczególni jej członkowie nie okazują sobie zrozumienia i wsparcia. Stają się dla siebie całkiem obcymi osobami, którym coraz trudniej jest znieść własne towarzystwo. Zajęta nową znajomością matka bagatelizuje problemy córki, aż w końcu jest zbyt późno by jej pomóc. Bob zachowuje się tak jakby sprawy rodziny w ogóle go nie dotyczyły, ciężar wszystkich decyzji przerzucając na swoją żonę.

Podczas czytania często miałam ochotę krzyczeć – ludzie opamiętajcie się, ratujcie swój związek, ratujcie Cameron! Decyzje Sam doprowadzały mnie do szału, miałam ochotę potrząsnąć tą kobietą, wyrwać ją z letargu, w jaki popadła i otworzyć oczy na rzeczywistość.

Dzięki wielu emocjom, jakie wywołuje książka a także szybko toczącej się akcji czyta się ją jednym tchem. Bardzo trudno mi było oderwać się od niej choć na chwilę. Jest świetnie napisana językiem jak najbardziej współczesnym, który trafia do czytelnika i jest mu bliski. Dodatkowym plusem jest dwutorowa narracja, która sprawia, że możemy śledzić wydarzenia z punktu widzenia obu bohaterek oraz poznać motywy ich działania.

Zdecydowanie polecam wszystkim te wspaniałą powieść. Nie będziecie żałować!