Dzieła (prawie) wszystkie recenzja

Andrzej Bursa był zaliczany do kręgu poetów wyklętych, czyli takich, których twórczość literacka była zazwyczaj odrzucona za życia piszących, a doceniania dopiero po ich śmierci. Działalność artystyczna Bursy trwała krótko, bo zaledwie trzy lata.
„Dzieła (prawie) wszystkie” porządkują znane wiersze, prozę i próby dramatyczne poety. Dostajemy tutaj też o wiele więcej, bo opublikowane zostały nieznane wcześniej utwory oraz kreślone przez Bursę rysunki. Także dziękujmy panu Wojciechowi Bonowiczowi za ich zebranie i stworzenie (prawie po 36 latach) książki, która stoi na moim (wypchanym już) regale.
Książka podzielona jest na trzy części: z tomu „Wiersze” (1958) , z tomu „Utwory wierszem i prozą” (1969) oraz „Utwory rozproszone i niepublikowane”. Jak już wspominałam – lubię poezję, więc długo cieszyłam się ta pozycją. Prawdziwa czytelnicza uczta!
Ktoś rzuca hasło „Andrzej Bursa” to myślę: antyestetyzm, wulgarność, cynizm, kpiarstwo, śmiałość. Autor posługiwał się wieloma powtórzeniami, żargonową i często dosadną polszczyzną, więc każdy powinien ją zrozumieć (a nie mówiłam, że poezji nie trzeba się bać?). Dlaczego tak? Język potoczny jest odpowiedzią na odrzucenie przez Bursę przyjętych form i funkcji poezji. Przecież poeta też wychodzi do toalety „i apiat cierpi za miliony”.
Wiersze wierszami, ale coś co pokochałam to powieść „Zabicie ciotki”. Nie znałam tego wcześniej i byłam bardzo pozytywnie zaskoczona! Bursa niczym Tarantino sprawia, że śmiejemy się z makabry. Wspaniale obrzydliwa, przerażająca i śmieszna historia. A słowa „zabij ciotkę” nabrały dla mnie nowego znaczenia.
„Dzieła (prawie) wszystkie” to pozycja obowiązkowa dla fanów twórczości Andrzeja Bursy, ale nie tylko – polecam ją również tym, którzy kojarzą tego pana od „Pantofelka”. Lektura tej książki stawia przed czytelnikiem kilka wyzwań. Jest to niejednorodna twórczość, testująca naszą wrażliwość na okrutny świat opisywany przez poetę i otwartość na nową formę. Ja nie żałuję!