Zimowe nawiedzenie recenzja

"Czterdzieści jeden lat po tym, jak umarłem, mój przyjaciel Dale powrócił na farmę, na której zostałem zamordowany."

A mówiłam sobie przed lekturą: NIE NAPALAJ SIĘ!
Ale się napaliłam.
Szczególnie po takim wstępie.
I jak to zazwyczaj bywa - przepaliłam.

Historia w założeniu: rewelacja. Opuszczony dom, farma, małe miasteczko dzieciństwa, pisarz, śnieg (ale nie zima), samotność i duchy. Dzieciaki, wspomnienia, tajemnicza śmierć. Upiorne psy. 

Historia w realu: nuda.
Klimat naciągany, nierówny, urywany i przerywany przez skaczącą tematykę, zupełnie wybijającą z rytmu. Dłużyzny i snucie. To, co miało być zaskoczeniem i przerażającym mnie BUM jest niewiarygodne. Dużo zbędnych i niepotrzebnych wątków, zaburzających rytm całej powieści. Wspomnień z czasów dzieciństwa jak na lekarstwo. Kretyńskie porozumiewanie się z ambitnym duchem...

Było parę niezłych momentów, ale nie zrekompensowały one moich oczekiwań.
A mogłaby być z tego tak samo fantastyczna opowieść, jak Letnia noc.

Ogólnie całość można strawić, ale zachwycać się, niestety, nie ma czym...

SZKODA.