Księżniczka z lodu recenzja

W jednym z mieszkań, w łazience, zostają znalezione zwłoki młodej kobiety. Na zewnątrz panowała sroga zima, okna skute lodem, a woda w wannie zamarzła, przez co przypominała ona księżniczkę z lodu. Kobieta miała dodatkowo podcięte żyły. Nikt z członków rodziny nie wierzył w to, aby Alexandra Wilkner popełniła samobójstwo, jak wstępnie ustaliła policja. Ta hipoteza była wypierana, wręcz niedopuszczalna. Kto zabił kobietę? Jaki miał motyw?

W książce występują także rozbudowane wątki rodzinne, obyczajowe. Ja rozumiem, że autorka chciała dopełnić fabułę swojej książki. Mnie to jednak nie przekonuje. Bohaterowie mają być nam bliscy. Gdzieś jest jednak granica w tym szaleństwie. Tutaj została ona przekroczona w bardzo wyraźny sposób. Do tego stopnia, że nie byłam w stanie żadnej postaci polubić. Zostałam pozbawiona takiej możliwości. To jest przykre. Dobre książki mają nam zapadać w pamięć. Tej książce daleko do dobrej. Autorka zdecydowanie pomyliła gatunki. Może w ogóle powinna pisać obyczajówki, zamiast wciskać nam parodię kryminału? Marnie wypadła w moich oczach. Królową kryminału na pewno dla mnie nie jest...

Mam w zwyczaju pisać krótko, jeśli dana książka mi się nie podobała. Tak było i w tym przypadku. Albo piszemy kryminał, albo obyczajówkę. Nigdy mieszanki, a niestety, tu coś takiego dostałam. Liczyłam na odwrotne proporcje, skoro to jest kryminał (na pewno?). Jestem bardzo zawiedziona. Dla mnie ma być mrok, tajemnica, zagadka, a nie setki wątków nie związanych nawet ze sprawą. Bardzo się zawiodłam, po tylu zachwytach i pozytywnych opiniach, jakie słyszałam o autorce. Przykro mi, ale z pewnością nie sięgnę po kolejne części.