Miłość bandyty recenzja

Kolejne spotkanie z Marco Burattim, byłym skazańcem i detektywem bez licencji, bohaterem książki „Krwawy blues”.
Tym razem słynny Aligator wplątuje się w sprawę kryminalną niejako na własne życzenie, a stawką jest życie bliskich mu osób. Sprawa morderstwa, którego dokonali przed laty Buratti, Rossini i Max, a za które nie odpowiedzieli przed wymiarem sprawiedliwości, wraca po dwóch latach. Nie jest nim jednak zainteresowana prokuratura, czy policja. Tu w grę wchodzi zemsta. Oko za oko, wet za wet, tak wyglądają mafijne porachunki. Jako że ofiarą wendetty najczęściej padają niewinne ofiary, za zbrodnię ukarana zostaje Silvia, kobieta Rossiniego, która zostaje porwana i umieszczona w bardzo nietypowym domu publicznym. Mężczyźni rozpoczynają gorączkowe poszukiwania sprawców uprowadzenia, a ślady prowadzą do mafii kosowskiej i kradzieży narkotyków z Instytutu Medycyny Sądowej Uniwersytetu w Padwie. Jakie przykre niespodzianki przyniesie trójce przyjaciół ta historia, dowiecie się podczas lektury „Miłości bandyty”.

Jak na kryminał noir przystało, „Miłość bandyty” to historia mroczna. Aura tajemniczości i wszechobecnego, sączącego się w każdym kącie i zaułku zła, półświatek, opary wszelkich możliwych używek, układy i układziki, potężna moc pieniądza, za który można kupić seks, informacje, czy ludzkie życie. Tego wszystkiego doświadczyć można czytając książkę Carlotto. Siła i przyciąganie jego książek prawdopodobnie tkwi w dobrej promocji, bo jako były więzień w opisywaniu przestępczego świata Włoch, wydaje się być niezwykle autentyczny, a stworzony przez niego bohater, Marco Buratti kochający calvados i dobrego, starego bluesa, jest postacią ze wszech miar wiarygodną. A wydawca książek Carlotto zadbał, by nie pominąć informacji na temat odsiadki autora...
Na szczęście, nie jest to jedyny „atut” jego powieści. Myślę, że i bez informacji na temat przeszłości kryminalnej autora, książka z powodzeniem obroniłaby się sama, ze względu na jej walory.

Dzięki Burattiemu i spółce poznacie świat mafii, nota bene kosowskiej [sic!], z wpływami w biznesie, polityce, policji, z mackami sięgającymi dosłownie wszędzie. Korupcja i moralna zgnilizna, to tylko malutki wycinek tego, czego doświadczycie na własnej skórze w „Miłości bandyty”.

Podobnie jak u Henninga Mankella, u Carlottiego mamy do czynienia z ostrą krytyką systemu, zwłaszcza systemu politycznego i systemu polityki społecznej, jako głównego źródła i głównej przyczyny wzrastającej przestępczości. Sposób pisania jest jednak wyraźnie odmienny u obu panów. Choć wiele osób podnosi głos krytyki, że kryminały niepotrzebnie zajmują się taką problematyką, dla mnie jest to zdecydowany plus. Nie uważam, by wątek kryminalny w choćby najmniejszym stopniu ucierpiał na rzecz pobocznych elementów. Wręcz przeciwnie, wraz ze znakomicie opisanym tłem społecznym tworzy doskonałą, mroczną całość. To zdecydowanie atut tej książki, w której można odkryć drugie, a może nawet i trzecie dno...