Irytujący pan Hunter recenzja

"Nie ważne, że upadamy na kolana, ważne, aby wstać i się otrząsnąć."

Adam Hunter I Catherine Vaillant to całkiem obcy sobie ludzie. Łączy ich to, że obydwoje chcą kupić tę samą nieruchomość. Oprócz nich jednak chętny na nią jest również pewien mężczyzna. Wiadomo, konkurencja jak każda inna jednak Pan Jarosław daję największą kwotę i prawie udaje mu się kupić nieruchomość. Jednak Adam oraz Catherine postanawiają połączyć swoje siły i wspólnie kupują piękny pałacyk w Żyrardówce. Tak oto zostają oficjalnie wspólnikami. On ma zarządzać częścią hotelową, ona zaś częścią restauracyjną. Czy znajdą nić porozumienia? Czy ich rywal odpuści?

Już od samego początku ta książka była świetna. Zabawna ale i elokwentna. Nie zwróciłam uwagi na ewentualne dziecinne zagrania, więc twierdzę, że ich nie było. Za to humorem jest ta historia przepełniona. Jasne, są też nerwy i drobne problemy. Ba! Znajdzie się nawet nieboszczyk... No ale skupmy się na relacji Adama i Catherine.

"Kto się czubi, ten się lubi" i to jest powiedzenie znane od wieków. Idealnie pasuję do głównych bohaterów. Od początku sobie dogryzali. Jednak to Adam był bardziej zaczepny i sarkastyczny w stosunku do swojej wspólniczki. Kiedy trzeba było to mimo wszystko potrafił się spiąć i być poważny. I zazdrosny z czasem także...

Autorki fajnie wplotły motyw Pana Jarosława Kuźniaka. Myślałam szczerze mówiąc, że po tym, jak na początku walczył o nieruchomość i przegrał, to odpuści i więcej o nim nie usłyszę. Myliłam się. Nie dał o sobie zapomnieć i dość dosadnie to pokazywał. No ale fajnie wyszło, bo po pierwsze zaskoczyło mnie to, a lubię być zaskakiwana. Po drugie natomiast jego postać dodawała takiego dreszczyku całej historii.

Oczywiście pomiędzy Adamem oraz Catherine były wzloty i upadki. Obydwa charaktery były dosyć wybuchowe i trudno było im odpuścić swoje racje. Jednak jakoś koniec końców dochodzili do porozumienia. Czasami niekoniecznie z własnej woli a raczej przez zaskoczenie jednej strony no ale jednak.

Przyznam, że bardzo dobrze czytało mi się tę książkę. Były fragmenty, kiedy to śmiałam się pod nosem ale też i takie, kiedy to wracałam i czytałam je raz jeszcze bo były tak cudowne. Jeśli chodzi o sceny bliskości pomiędzy bohaterami to według mnie opisane zostały z ogromnym wyczuciem. Nic nie było jakieś zbereźne czy przesadzone. Jak dla mnie wyszło idealnie. No i chcę zauważyć, że tę książkę pisały dwie autorki i wiecie co? W ogóle nie da się tego odczuć. Można by się spodziewać, że każda z nich piszę inaczej i że da się to wyczuć w tekście. Nic bardziej mylnego. Czytając miałam wrażenie, jakby całość była napisana ciągiem przez jedną osobę. Coś fantastycznego!

Polecam wam tę książkę z całego serca. Chętnie przeczytam jeszcze coś tego duetu!