Na krawędzi cienia recenzja

W recenzji pierwszego tomu pisałam, że jest to najbardziej zaskakująca książka jaka może być, no i jedna z najbardziej brutalnych, moje zdanie nadal się nie zmieniło. Chodź w książce spotkamy się z księżniczkami, posłami, zabójcami i rządnymi władzy tyranami, nie ma w niej ani odrobiny litości. Tutaj nawet córki władców zostają wydane za mąż, bez swojej zgody i miłość, a nawet kiedy ona jest, to szybko zmienia się w koszmar i najmniej spodziewany koniec. Czyli tak samo jak w życiu bywa, a raczej bywało kiedyś. Brent Weeks drugi tom swojej powieści postanowił przenieś w zupełnie inne miejsce, a mianowicie na inny obszar, miasto. Główny bohater książki, również tym razem prowadzi inne życie, jednak nikt nie mówi, że łatwiejsze. Chodź Kyler mieszka teraz z rodziną i prowadzi sklep, tak naprawdę musi się ciągle bić ze swoją naturą i chęcią zabijania, nawet tych którzy na to zasługują. Można powiedzieć, że w drugim tomie nie ma aż tyle scen erotycznych, co w pierwszym, jednak jest on bardziej brutalny, krwisty, a już na pewno z większą szczyptą magii niż poprzednio. W poprzednim tomie jako tą cząstkę fantastyczną mieliśmy jedynie srebrną kulę, która swoim wybrańcom dawała niesamowite umiejętności, to głównie o nią wtedy chodziło. W drugiej części również niezwykłe umiejętności Kylera dają się we znaki, ale również i zmutowane stworzenia, które kiedyś były ludźmi, potwory, bogowie oraz wszem obecna magia i uroki, tak samo jak i inne przedmioty magiczne. Tak, więc czy chcemy tego czy nie, musimy nazwać już "Na krawędzi cienia" książką fantastyczną i to pełną gębą. Powieść, nie jest łatwa, nie będę nikogo oszukiwać. Cała fabuła wiąże się głównie na powiązaniach politycznych, między bohaterami, co powoduje, że można się w tym wszystkim pogubić. Samych postaci pierwszoplanowych, jak i drugoplanowych jest całkiem sporo i każda z nich ma zupełnie inną przeszłość, charakter, umiejętności, co wzbogaca, a jednocześnie może nieco przerażać mniej doświadczonych czytelników. Jeżeli ktoś siedzi w Dark Fantasy i chciałby jakiegokolwiek porównania, to powinien wiedzieć, że powieść można porównać z takimi książkami jak: "Zmrok" Tima Lebbona, czy "Malowanego Człowieka" Petera V. Bretta. Spotkałam się również z wielbicielami Trudi Canavan, którzy byli zadowoleni z trylogii, jednak tutaj należy jednak podchodzić nieco ostrożnie, gdyż nie wszyscy podzielali zdanie mniejszości. Osobiście jestem zadowolona z lektury, była bardzo miłym odstępstwem od szczęśliwych, przewidywalnych historii.