“Wokół prawdziwego człowieka można narysować linię, tak jak to robi Poirot, kiedy na podłodze leży ciało. Śmierć łatwiej zrozumieć, kiedy ma łokieć, kolano i własne miejsce na podłodze. A kiedy wynoszą zmarłego, zostaje po nim tylko biały obrys, w którym już nie ma nikogo.”

“Dorośli mówią, że czas leczy rany, a to oznacza, że gdy czas upływa, wtedy to, co się wydarzyło, staje się wspomnieniem, które potem pamiętasz coraz słabiej. I gdy nie pamiętasz już prawie nic, to oznacza, że czas cię uleczył.”

“Dorośli zawsze pytają, o czym myślą dzieci. Ale ja sądzę, że mogliby się zmartwić, gdyby dzieci im powiedziały.”

“Wszyscy Cienie są tacy sami. Wielcy jak brzozy, głupi jak kozy.”

“Grupa jako całość przewyższa każdego ze swoich członków. ”

“Rodzina jest wszystkim, o co warto walczyć na tym świecie. ”

“Rany boskie, nie mam szans z mądrymi krowami.”

“Drapacz chmur to po prostu katedra dla ludzi, którzy zamiast wierzyć w Boga, wierzą w mamonę.”

“Porzekadło głosi, że człowiek powinien iść, póki ma siłę w nogach, mówić, póki staje mu głosu, i marzyć, póki jeszcze tkwią w nim resztki niewinności, bo i tak wcześniej czy później nie będzie już mógł ustać o własnych siłach, oddechu mu całkiem zabraknie, a marzyć będzie jeno o wiecznej nocy zapomnienia”

“Słowa to całe światy, dostatecznie pojemne, aby pomieścić biegunowe przeciwieństwa, na przykład left, znaczące zarówno to, co zostało, jak i to, co odeszło, albo oversight, a więc „nadzór” i zarazem „przeoczenie”.”

“Czy duchy piorą swoje prześcieradła? ”

“Niektóre słowa wyłaniają się blisko innych, niczym pływacy, którzy suną w tę samą stronę, utrzymują takie samo tempo, choć nigdy się nie spotkali i nie spotkają – jak rosyjskie słowo гриф, co znaczy „kondor” lub „gryf”, a wymawiane jest jak angielskie grief, czyli „smutek”. To samo przydarza się ludziom w pociągach i autobusach oraz przechodniom.”

“Amy siedzi cichuteńko obok siostry i czuje się prawie tak, jakby nią była, a własne ciało wydaje jej się widmem.”

“Poznałem wielu wirtuozów milczenia, ale tylko jedna ciotka osiągnęła prawdziwe mistrzostwo. Określenie "ciotka" nie oddawało istoty rzeczy. Związki pokrewieństwa były odległe, zagmatwane, czasem cienkie jak nitka. Może nie było ich wcale. Honorowy tytuł przysługiwał osobie, z którą znano się od przedwojny. Każdy, kto pamiętał, stawał się rodziną mojej matki. Specjalistka od kamuflażu, z włosami farbowanymi na blond. Nie wyglądała na swoje lata. Po wojnie zatarła ślady. Przyjęła chrzest. Została katoliczką. Została ewangeliczką. Została wegetarianką (jeszcze się mówiło "jaroszką"). Chodziła do cerkwi. Wyjechała na drugi koniec Polski. Gdzieś w góry. Nad morze. Na ziemie odzyskane. Nie wiem, ale nawet teraz mam poczucie, że mówię za dużo, popełniam niewybaczalną zdradę.”

“W kraju zdrobnień można żywego człowieka potraktować jak truchło, ale koniecznie trzeba dodać "mama", "mamusia".”

“- A masz coś o Żydach, ale żeby nie było o Holokauście?
- Chcesz Nowy Testament?”

“Sławetna dziecięca szczerość jest gówno warta. Dzieci są sprytne jak dział prawny tabloidu.”

“Nie lubiła książek i filmów z budującym przesłaniem, wzniosłych scenariuszy, w których okazywało się, że fantastycznie jest mieć Downa(jej słowa). Że miłość zwycięża chorobę. Że chory znika jak mistrz Yoda. Bez sikania, odleżyn, środków przeciwbólowych. I że w ogóle trzeba się wziąć w garść. Że rodzina zawsze się jednoczy. Nigdy nie przyjmowała rutynowych pocieszeń. Kurtuazyjnych sformułowań wypłacanych drobną monetą.”

“Umrę, ale dopiero kiedy nie będziesz mnie potrzebował.”

“Dobra awantura wymaga wprawy. Dobra awantura wymaga ostrożności.
Nie krzyczeć. Nie używać argumentów, które obrócą się przeciw nam. Nie miotać gróźb, których nie potrafimy spełnić. Umiejętnie rozgrywać swoje karty, nawet gdy są słabe.”

“A teraz nie żyje. Siedzę w jej mieszkaniu. Wszystko zniknęło. Zostały tylko książki.
Były naszym tłem. Tkwiły w każdym kadrze. Znałem ich grzbiety, zanim rozpoznałem w czarnych znakach litery. Całe życie z nich wróżyłem. Szukałem puent.”

“I przedmioty już wiedziały. Czuły, że wkrótce będą przesuwane. Przekładane w niewłaściwie miejsca. Dotykane cudzymi rękami. Będą się kurzyć. Będą się rozbijać. Pękać. Łamać pod obcym dotykiem.[...]
Ale przedmioty szykowały się do walki. Zamierzały stawić opór. Moja matka szykowała się do walki.
- Co z tym wszystkim zrobisz?
Wiele osób stawia to pytanie. Nie znikniemy bez śladu. A nawet jak znikniemy, to zostaną nasze rzeczy, zakurzone barykady.”

“Nie znikniemy bez śladu. A nawet jak znikniemy, to zostaną nasze rzeczy, zakurzone barykady.”

“Kiedyś sądziłem, że ludzi pamiętamy, dopóki możemy ich opisać. Teraz myślę, że jest odwrotnie: są z nami, dopóki nie umiemy tego zrobić.
Dopiero martwych ludzi mamy na własność, zredukowanych do jakiegoś obrazka czy kilku zdań. Postaci w tle. Teraz już wiadomo - byli tacy albo śmacy. Teraz możemy podsumować tę szarpaninę. Rozplątać niekonsekwencje. Postawić kropkę. Wpisać wynik.”