De Civitate Dei jest dziełem ważnym i reprezentatywnym dla rzymskiej literatury późnego antyku, a zarazem apologią chrześcijaństwa, filozofią i teologią historii, traktatem politycznym i podręcznikiem życia chrześcijańskiego. Na nim opierali się tak zwolennicy jak i przeciwnicy państwa kościelnego. Bogata i różnorodna tematyka De civitate Dei skłoniła Teresę Wnętrzak (filologa klasycznego i historyka) do uznania tego dzieła za najodpowiedniejszy materiał literacki do zbadania, jakim zmianom podlegały podstawowe pojęcia polityczne i filozoficzne świata rzymskiego pod wpływem myśli chrześcijańskiej. W przedmiocie tak obszernym i skomplikowanym autorka zmuszona została do ograniczenia pola badań do podstawowych pojęc, m.in. tak istotnych, jak: virtus, civitas, sapientia, pax, iustitia, amor, bonum. Dowodzi, że języki nowożytne w wielu wypadkach nie są w stanie oddać adekwatnego przekładu pojęć łacińskich, zmieniających swój sens w zależności od kontekstów sytuacyjnych.