Zła nauka. Krótka historia dziwacznych przekonań, błędnych wniosków i niewiarygodnie głupich teorii

Książek, które obnażają ludzkie lenistwo intelektualne, pęd do niezasłużonej chwały za odkrycie, pospolite fałszerstwa i głupotę, jest sporo. Nauka, jako twór plastyczny, wciąż odbija się od ram nieracjonalności i na szczęście wraca na tory budujące prawdziwą wiedzę. Linda Zimmermann w "Złej nauce" pokusiła się o zebranie takich 'potknięć' naukowców i perfidii szarlatanów w jednym tomie. Nie jest to wiekopomna historia nauki, nie jest to nawet, wyczerpujący temat, traktat. Praca jest, co najwyżej, ciekawym pozbieraniem błędów poznawczych i świadomych oszustw uprawianych w imieniu nauki. To jednak wystarczy, by pochylić się nad jej treścią.

Zimmermann tematycznie podzieliła tekst na kilka części. Są przykłady niedobrej nauki w biologii, medycynie, geologii, paleologii, astronomii, fizyce i chemii. Największy rozdział dotyczy astronomii (1/3 tekstu), bo autorka wcześniej pracowała dogłębnie akurat nad przykładami z tej nauki.

Po świecie przez tysiące lat chodziło sporo ludzi z 'syndromem Dänikena', którzy byli z reguły niedouczeni, dyletancko przy tym buńczuczni, czy zaledwie dodawali kolorytu prawdziwej nauce. Jednak ta grupa 'domorosłych fachowców' nie wyczerpuje tematu. Sami naukowcy często z uporem trwali przy czymś wbrew faktom, budując w postronnych obserwatorach tych przepychanek ideowych przekonanie, że nauka jest zbiorem rozlicznych alternatyw, które można swobodnie artykułować na prawo i lewo. Osobną grupę u Zimmermann stanowią przedsiębiorcy i cwan...